Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1886, Síða 142

142
ingum sínum, vinna allt sitt verk með trúmennsku,
vera ráðvandur ekki vegna þessað „ráðvendni sé for-
sjálni“, heldur sakir réttvísinnar, og til þess að gjalda
hverjum sitt, slíkur verkmaður uppbyggir sí og æ í
sjálfum sér eitt hið stærsta lífsafl siðferðis og trúar.
Sérhvert högg hans eða handtak við steðjann, steininn,
eða hvað sem hann hefur fyrir stafni, gjörir sitt til að
fullkomna hans eðli.
En hér með er ekki búið; vinnan er skóli mann-
ástar ekki síður en réttlætis. Ef maðurvill ala sjálfan
sig, hlýtur hann að þjóna öðrum. Hann verður að
gjöra eða tilbúa eitthvað öðrum til þæginda eða gagns.
J>etta er ein af hinum fögru tilhögunum forsjónarinnar,
að maður fær ekki atvinnu, nema hann sé til nytsemd-
ar fleirum. þ>essi nytsemd á nú að vera mark hans
og mið, allt eins og það að vinna fyrir sjálfum sér.
Hann á að hugsa um hagsmuni þeirra, sem hann vinnur
fyrir, eins og um hagsmuni sjálfs sín; og gjöri hann það,
æski hann, meðan hann stendur sveittur við verk sitt,
að gagna öðrum eins og sér sjálfum, þá æfist hann
og þroskast í mannást eins sannlega, eins og væri
hann að útbýta gjöfum til fátækra með örlátri hendi.
Slík hvöt helgar og göfgar hina lítilfjörlegustu starf-
semi. þ>að er kynlegt, að verkmenn hugsa ekki meira
um hina umfangsmiklu nytsemi verka sinna né
njóta mannelskufullrar ánægju af þeim fyrir þá sök.
pessi hin fagra borg með húsum og hallaprýði, sölu-
torgum, skemmtivegum og ótal þægindum, hefur skap-
azt undir höndum handiðnamanna og annara verk-
manna, og ættu þeir ekki að njóta óeigingjarnrar gleði
yfir verkum sínum? Maður mætti ætla, að timburmað-
urinn eða húsasmiðurinn, sem fer fram hjá húsi, sem
hann hefur gjört, mundi segja við sjálfan sig: „þetta
mitt verk veitir þægindi og farsæld hvern dag og hverja
stund heilli fjölskyldu, og mun halda áfram að vera