Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 19

19
■að sjá, hversu við víkur.1 Trúin var almennt
orðin veik eða týnd, sannfæríngin alment
hálfsofnuð. Ogþetta ástand finst m j e r vera
m ó t i því, að goðakvæðin sjeu ort á Islandi í
heiðni.
BMO fer, eins og reyndar mörgum öðrum svo,
að álíta, að hann hafi s a n n a ð sitt mál og ósann-
að mitt, mótstöðumannsins; hann segist hafa »sýnt
fram á«, að minar almennu ástæður sjeu »í raun og
veru einskis virði« (s. 29—30). En liann hefur ekki
»sýnt fram á« neitt; hann hefur r e y n t til þess og
meira ekki, og þegar svo þessi tilraun er styrkt
með lángri tilgátu (um goðana), sjá allir, að and-
mæli BMO g e t a ekki veikt mínar a 1 m e n n u
skoðanir, hvort sem þær eru nú alveg óbilandi eða
ekki; þær standa óhaggaðar fyrir þ e s s a r i árás.
Nú koma sjerstöku sannanirnar.
Og þá er fyrst m á 1 i ð á Eddukvæðunum (s.
30-46).
Jeg hef sjálfur sagt, að lítið mætti af málinu
ráða um heimili Eddukvæðanna, vegna þess að mál-
ið hefði hlotið að vera svo líkt á íslandi og í Nor-
egi um þær mundir, sem þau voru ort.
Móti þessu segir BMO, að málið sje »á þeim
öllum frá upphafi til enda rammíslenskt« og að þetta
sje »einhver hin sterkasta sönnun fyrir því að kvæð-
in í þeirri mynd, sem þau nú hafa, sjeu íslensk«.
Jeg ætlaði valla að trúa mínum eigin augum, þegar
1) Tilgátu-skoðun BMÓ um goðana á íslandi og aískifti
þeirra af trúnni (s. 20—27) kemur ekki mál við mig; mjer
linst hún raunar ómöguleg, en — dæmi sögufræðíngarnir.
Ef annars er vel gáð að, sannar þessi tilgáta heldur m i 11
mál en BMÓ, og það var þó ekki meiníngin.
o*