Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 69

69
íið þjóðin er hætt að hafa það flrir augum daglega,
■eins og jeg hef sfnt mörg dæmi til í ritgjörð minni
í firra. FJ. játar þetta nú berum orðum í svari
sínu á 9. hls. Enn þó tilfærir hann enn tvær slík-
ar samlíkingar (vsem sJcyli Jialtr Jienda | Jirein í þd-
fjalli* * og »sem fyr úlfi | óðar rynni \ geitr af fjalli |
geisJcafullar«) sem sönnun firir því, að kvæðin sjeu
norsk. Að því er síðara dæmið snertir, hef jeg í
hinni flrri ritgjörð minni leitt Ijós rök að þvi, að
þ»að muni hafa verið almennur talsháttur »að renna
sem (örg) geit firir úlfi«. Þar við skal jeg nú bæta
•einum stað úr Vallaljóts sögu: »Ljótr mælti: biða
myndi Karl, afi þinn, oJc aldri lét hann eltaz sem
geit«. Jeg get því ekki sjeð neitt sjerstaklega norskt
i þessari samlíkingu, og það því síður, sem hún
keraur firir svo að segja með sömu orðum í vísu í
Örvaroddssögu. Eini munurinn er sá, að í Eddu-
kvæðinu (Helgakviðu Hund. II) er sagt, að geiturn-
ar renni »af fjalli«, enn það er ekki framar norskt
enn íslenskt og þar að auki samkvæmt eðli geit-
anna, sem Islendingar þektu eins vel og Norðmenn,
og þurfti því ekki mikið ímindunarafl til að bæta
því við. Mjer þikir vænt um, að FJ. játar nú, að
geitin sje ekki sjerstaklega norsk, heldur líka ís-
lensk, og hefur þá »geitaromsa« mín ekki verið
skrifuð til ónífis.1 Auk þessara tveggja þíðingar-
lausu samllkinga tekur FJ. nú í svari sínu að eins
tvö dæmi af þeim »mörgu«, sem í hans augum bera
vott um norskan uppruna kvæðanna, og má ætla
að hann hafi ekki valið þau aí verri endanum.
Þessi tvö dæmi eru (örninn á asklirnum’ og (geita-
1) Jeg nota tækifærið til að leiðrjetta eina villu i þess-
ari »geitaromsu«. Jeg hef í ógáti talið Geitaberg í Stranda-
*íslu i staðinn firir í Strandahreppi í Borgarfjarðarsíslu.