Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 84
84
kaupskrá 1619, þar sem islenzkar vörur eru taldar
upp. Aptur er á þessu tímabili vaðmál og prjónles
talin verzlunarvara; en vaðmálið var auk þess gjald-
eyrir innlendur, bæði í landskuldir til kouungs, til
presta og til annara vitagjalda. Hafa landsmenn
þá að öllum líkum unnið alla ull sina í vaðmál og
prjónles, og hefur arðurinn af þessari vinnu verið
landinu hinn mesti búbætir. En eigi er líklegt, að
sauðfje hafl getað verið ýkja-margt, og að öllum
líkum naumast eins margt og nú. Að vísu segir
sjera Eirikur á Kúlu, að hann eigi nær 500 sauðfjár
1 visu þessari:
Níu á jeg börn og nítján kýr,
nær fimmhundruð sauði,
aex og tuttugu söðladýr,
svo er háttað auði.
En þess ber að gæta, að Kúla er einhver hin
mesta sauðajörð, enda gat hann átt sauðfje á leigu-
stöðum. Hafi sauðfjenaður verið eins mikill á síðari
hluta 16. aldarinnar, eins og hann er nú á timum,
þá hefur munurinn á iðni manna og afköstum við
ullarvinnuna á þeim tímum verið ærinn við það,
er nú tíðkast, af því ullarmegni að ráða, er flutt
hefur verið óunnið af landinu á seinni hluta þessarar
aldar. En þess ber þó að gæta, að allar líkur eru
til, að fje hafi verið miklu ver ullað þá á tímum,
en nú gjörist, með því að hirðingin var þá miklu
lakari og horfellir tiðari. I harðinda- og fellis-árum
hefur ullin, eins og áður hefur sýnt verið, í sumum
sveitum verið litlu meiri en til klæðnaðar. Sje og
visa sú, er sagt er að sjera Eiríkur á Kúlu hafi
orkt eptir felli mikinn, annað en óáreiðanleg munn-
mæli, þá sýnir hún, að kvikfjáreignin, ekki sizt sauð-