Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 104
104
var ausið í horn eða bikara, svo að hver fjekk á-
kveðinn skamt. Skálin var kölluð »bolli«, samanb.
»brúðhjónabolli«, »vitabolli« (á dönku »Bolle«). Aður
en minnið var drukkið, mælti siðamaður fyrir því,
og urðu smám saman til ákveðnir formálar fyrir
hverju minni. Siðan var sungið fyiúr því. Söngur-
inn varíþví fólginn að syngja »vers« og »slœm«.—
Stundum fylgdu tvö eða þrjú vers hverju minni, og
fylgdi þá venjulega slæmur hverju versi. Versið
var optast dróttkvætt. Slæmurinn var ferskeytt vísa,
og var einskonar stef eða viðlag, en alt annað en
það, er kallað var slœmur í drápunum. Siðamaður
mun optast hafa sungið versið einn, en í hvert sinn
er hann hatði lokið að syngja tvö vísuorð, svaraði
veizlusöfnuðurinn með því að syngja slæminn.
Slæmurinn var því sunginn fjórum sinnum með
hverri dróttkvæðri visu eða versi. Þá er þessum
söng var lokið, var það tíðkað við mörg minni, að
hver einstakur maður átti að syngja eina vísu, áður
en hann drakk minnið, og átti hún að eiga vel við
minnið* 1. Að því búnu er minnið drukkið, og þótti
1) Út af því mun þó hafa brugðið stnndum, þá er boðs-
menn fóru að gerast ölvaðir. Syo segir sjera Stefán Ólafsson
i Brxiðkaupsreið bænda:
Einn með öðrum syngur
Andrarímur og stef há.
er Maríuminni fá.
Brönurímur baula,
buldra at frægðum Kollants,
um Grobbían líka gaula
og geðfeld siðalög hans,
brauðs svo mola maula,
meðan gerist vínstanz,
hópurinn herjans.
Kv. St. Ól. I, 250-51.