Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 111
111
nytsamlegt, því fátt er betra en fara vel. En af
því að eigi má varast þess, að blint er annars brjóst,
þá má hjer fara sem víða annarstaðar kann að verða,
að víða kallast saman en misjafnt undir, fjöldi
manna frjettir að, en fáir geta hins sanna; en gotfc
er það að segja, sem gleðjist við manntólkið. Þvi
vil eg lýsa fyrir yður hjer í dag, að velbornir menn
hafa sett hjer sitt lagabrúðkaup með vænum viður-
búnaði og hæverskri hegðun velborinna manna, af
annari hálfu jonkæri N. N. og jungfru N. N. hafa
sett eptir löglegum iaganna setning og landsins vana,
bjóðandi öllum að vera glöðum og guðvelkomnum,
þeim sem hjer eru saman komnir eður koma kunna
til heiðurs og virðingar við þann, sem veizluna
heldur. En hver sem þessa fyrgreindu menn kallar
annars (= annað) en brúðguma eða brúði1, meðan
þetta brúðkaup stendur yflr, hann skal hafa það
víti, sem húsbóndinn í húsið vill á leggja. En hver
sem hjer kemur með fals eður flærð, drabl eður
dáruskap, og gerir hjer mönnum nokkra óhlutvendi,
svari slíku fyrir, sem sá cr vegur á veittar trygðir
eður rýfur sett grið. Hann skal vera rækur og rek-
inn frá oss og voru samsæti, svo langt sem landið
þrýtur en lána brýtur; taki þar tröll við trölli. —
En fyrir þvi þar sem margir koma saman, hæfast
eigi ailir jafnir, því fyrir trygðanna sakir set eg
hjer grið og fullan frið allra manna í millum, svo
vjer skulum vera í griðum og fullum friði, hvort
sem vjer flnnumst úti eður inni, í stöðu eður stræti,
sessi eður sæti, i öli eður áti, húsum eður hestsbaki;
skal svo sáttur hver við annan sem faðir við son
1) Nú fyrst fengu brúðhjónin þessi nðfn; 4ður höfðu þau
verið kölluð >brúðgumaefnU og >brúðarefnU.