Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 121
121
Þessi siður hefir að öllum líkindum ávalt hald-
izt við í einhverri mynd, þvi að það eru án efa
leifar af þessum forna sið, er mjög tíðkaðist á fyrra
hluta 18 aldar, eptir að morgungjöfin kom i stað
bekkjargjafarinnar, að línkonur bönnuðu brúðguma
inngöngu í »sœngurhúsið« fyr en hann hafði heitið
þeirri morgungjöf, er þær ljetu sjer líka fyrir hönd
brúðarinnar. Línfjeð eða beJrtjargjöfin var gjald af
brúðgumans hendi til brúðarinnar fyrir að mega
eiga það í vændum að fá að ganga til einnar sæng-
ur með henni, og »öðlast ástir hennar og álla hylli«.
Það hefir líklega verið talsmaður grúðgumans eða
þá brúðarsveinn, er færði brúðinni línfjeð. Það var
eigi litill vandi að afhenda þessa gjöf, og iýsa skil-
málunum með sæmilegum orðum. I A. M. 685 4o
er all-langur formáli, er sá átti að hafa við brúðina,
er gjöfina afhenti. Eg set þenna formála hjer, mest-
allan, af því að hann er að mörgu leyti mjög
merkilegur, enda þótt sumt i honum mundi særa
blvgðunarsemi manna nú á tímum, ef það væri mælt
við göfugar konur í fjölmennu samkvæmi:
Freyju væri í'ullkomið. Það er auðsætt, að hún hlýtur ann-
aðhvort að tala í natni brúðgumans eða brúðarinnar, því að
hitt er óhugsandi, að hún pjálf bjóði brúðinni »ástir sínar og
alla hylli«. Það er og varla hugsanlegt, að hún beiðistgjafa
af brúðinni týrir hönd brúðgumans, þvi að hvergi mun vera
getið um neina slika venju í fornöld. Það er því varia efa-
mál, að hjer er átt við bekkjargjöf eða linfije, er brúðguminn
á að inna af höndum. Næsta erindi:
t>á kvað þat Þrymr,
þursa dróttinn.
Berit inn hamar
brúði at vigja o. s. írv.
hygg eg því að sje svar Þryms jötuns við þessari málaleitun
fyrir hönd brúðarinnar; hann muni inna af höndum brúðtjeð
eða bekkjargjöfina, þá er vígslan hafi farið í'ram.