Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 128
128
Drekki drengur í einu eður dragi af i tveimur, þræll
í þremur, fantur i fjórum, fól i fimm, og hafi hornið
sem áður. Drekkið svo vel pinnann1 sem minnið.
Sje sá Kristi kærastur, sem mest drekkur og sjer
gerir bezt af. Það er brúðgumans vilji og brúðar-
innar, að allir sje glaðir og guðvelkomnir. Gleðji
maður mann, en guð oss|alla saman Sitjið í guðs
frið«.
Þá er máltíð er lokið, er lesin borðbæn og sung-
inn borðsálmur. Siðan standa konur upp, og kveðja
háborðsmenn, ganga síðan brúðargang úr stofunni
til sængurhúss. Meðan þær ganga út, syngja karl-
menn einhvern söng, sem við á, »syngja konur úr
stofunni«. Þá er i sængurhúsið kemur, afklæða »lín-
konur« brúðina, og þjóna henni til sængur. Síðan
setjast línkonur á rúmstokkinn fyrir framan brúð-
ina (»stokkseta«), en aðrar »vildiskonur« sitja á
bekkjum i sængurhúsinu, og bíða svo brúðgumans.
Þá er timi þykir til kominn, fylgja karlmenn brúð-
gumanum til sængurhússins. Sá siður var altíður á
síðarí hluta 17. aldar og 18. öldina, að línkonur og
annar kvennaskari vörðu brúðguma inngöngu í
sængurhúsið, og sögðu, að sá einn fengi inngöngu í
brúðarhúsið, er byði hæst i brúðarsængina. Yar
síðan »boðið upp á sœngina«, en svo til stilt, aðbrúð-
gumi hlaut ávalt að gera hæsta boð. Það sem hann
bauð í brúðarsængina, inti hann svo af höndum
morguninn eptir; þvi var það kallað *morgungjöf«
eða »sœngurgjöf«s. Morgungjöf og bekkjargjöf er
sama eðlis, því að með báðum gjöfunum er sjeð til
1) Mjer er eigi ljóst, hyað »pinni« er, en sjálfsagt er þa&
einhver ábætisdrykkur, er fylgir sjálfu minninu.
2) Smb. Ljóðabók Jóns Þorl. II, 892.