Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 135
135
við því búinn að leika veizlugikkinn, ef sá leikur
hefði verið óþektur áður.
Opt raun hafa verið drukkið í fastara lagi i
brúðkaupsveizlunum, og siðsemdin farið út um þúfur.
Boðsmenn óðu opt inn í búr og eldhús, og hrifsuðu
slfkt er þeim leizt1. Opt urðu menn saupsáttir, og
urðu tíðum af þvi áfiog og ryskingar. Þó mátti
kalla, að veizlurnar færu hjer spaklega fram hjá
því, sem annarstaðar á Norðurlöndum2.
Slðasta kveldið, sem veizlan stóð, var brúðkaup-
inu sagt hátíðlega upp; gerði siðamaður það með
all-langri ræðu. Til eru nokkrir formálar til að
segja upp brúðkaupi. I brúðkaupssiðabókinni í lbs.
918vo fylgir brúðkaupsuppsögnin Maríuininni. I
Á. M. 685 4o. er þessi formáli fyrir brúðkaupsupp-
sögn:
»Það er upphaf máls míns að þakka það sem
fyr gladdi hug vorn. Skulu vjer eigi láta oss fyrir
í þykja, þótt líða kunni, þvi flest er stundlegt, en
fátt ævinlegt nema guðs miskun. Það sama brúð-
1) Sjera Jón Steingrímsson segir í æfisögu sinni, þar sem
hann talar um brúðkaup sitt, að Anna Dorothea, kona Bjarn-
ar Markú-isonar lögmanns, hafi verið »íorgangskona (= »búr-
kona«) i brúðkaupinu*. »Hún hatði með sjer eldpott, og þar
í glóandi járntein til að ótta skríl frá búri, og hafa liðugan
gang ; var það vel til fallið, þó að sumum líkaði eigi veU.
2) Smb. Troels Lund: Bryllup 470.—476. bls. og Föde-
midler 375.—388. bls. Peder Ciaussen (d. 1314) segir um
menn á Þelamörk, að þeir sje «vondir rnenn og óguðlegir,
hatðir, óstýrilátir og óróagjamir«, þeir sje vel efnaðir, en
gætu þó v-pi ið auðugi i, »der som de med deris svare umaade-
lige Drik og Giestebud, og som der gierne medfölger store
Brödepenninge for hug og slag, mord og Manddrab, hoer og
andre synder som de bedrive, det selver icke forspilde«. —
(Norriges Beskrivelse. Kh. 1727, 41—2. bls.).