Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 140
140
þakkaði hann boðsmönnura fyrir komuna, og óskaði:
þeim hamingju og blessunar. Hann þakkaði einnig
góðar veitingar fyrir hönd boðsmannanna. Þá er
mált'ð var lokið, var sunginn borðsálmur og lesin
borðbæn. Siðan var gengið i kirkju og hlýtt morg-
unsöng, ef það hafði eigi verið gert fyrir »frúkost«.
Þar með var veizlunni lokið. Þá er boðsmenn höfðn
fengið hesta sína, og voru að öllu ferðbúnir, var
þeim færð vhestaskdl*, og sfðan »sungnir úr hlaði«,
með einhverjum sálmi eða söng, er vel var til þess
fallinn. Það var almennur siður að »syngja göfuga
gesti úr hlaði« og færa þeim hestaskál, eigi að eins
i brúðkaupsveizlum og öðrum samkomum, heldur í.
hvert sinn, er menn vildu mikið við hafa. Þetta
mætti sýna með mörgum dæmum. Það sýnist svo,
sem hestaskálin hafi opt verið færð gestinum, eptir
að hann var kominn á hestbak. Eggert Olafsson
segir í brúðkaupssiðabók sinni, að sumir prestar hafi
tíðkað það til skamms tíma að leiða gesti sfna 1
kirkju að skilnaði, og syngja þar vers eða sáltn, er
vel ætti við burtför þeirra.
I þessari ritgerð hafði eg ætlað að minnast
nokkuð á mattegundir og vfntegundir f veizlunum>
á borðbúnað og önnur áhöld, og borðsiðu manna,
en það er hvorttveggja jafnt, að þetta mundi verða
all-langt mál, og i annan stað hefi eg enn eigi getað
rannsakað þetta efni svo vel, að eg þykist fær til
að rita um það að svo komnu. Eg hefi að eins
minnzt hjer á hina helztu brúðkaupssiði, og mest
þá, er standa i nánu sambandi við minnin.
Það sem er sjerstaklega eptirtektavert við brúð-
kaupsveizfurnar á 16. og 17. öld, svo sem allar
veizlur á þeim tímum, er það, hve mikið rfki hinir
heiðnu helgisiðir höfðu enn eptir svo margar aldir.