Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 163
163
Eyjólfur ekki stillt sig um að kasta fram stöku:
þessari einu sinni eptir messu:
»Örf*þollar inn’ í bæ
á sjer kolla skaka,
en eg tebolla aldrei fæ
úr mjer hroll að taka«.
Eyjólfur þessi var faðir Pjeturs, sem höf. getur um,
að sagði huldufólkssögur.
Á ungdómsárum mínum sást hjer hvergi kaffi-
kanna, allt kaffi var þá ketilkaffi. En það var bæði
sterkara og bragðbetra, en nú gjörist almennt, sem
ráða má af þvi, að venjulega voru látnar jafn-
niargar sljettfullar matskeiðar af möluðu kaffi í ket-
ilinn eins og hann tók i marga bolla; hafði þessi
regla komið hingað frá kaupstaðafrúnum, að mjer
var sagt. Kaffið þurfti lika að vera sterkt, til þess
það væri litfallegt, því þá var ekki kaffispillir far-
inn að flytjast hingað.
Höf. heldur það sje misminni hjá mjer, að nokk-
ur stúlka hafi prjónað peisubol á dag. Enjegþekkti
þó eina, sem gjörði það; hún hjet Halldóra og kom
hingað vestan úr Húnavatnssýslu; en hún hafði líka
gott lag á að tefja sig ekki að óþörfu, því, þegar
hún var búin að fitja upp; dró hún fitina saman
með tygli, til þess ekki færi fram af prjónunum, en
þeir voru býsna fullir, því hún prjónaði bolinn að
eins á 4 prjóna, svo hún þurfti ekki að tefja sig á,
að hafa opt prjónaskipti. Jeg tók það fram i rit-
gjörð minni, að þetta fólk hefði prjónað heldur laust,
en um það var ekki fengizt, þegar prjónlesið gekk
viðstöðulaust í kaupstaðinn.
Að lakar hafi verið farið með vínnautn af ein-
stökum mönnum á fyrri hluta aldarinnar, en nú er
gjört almennt, hef jeg kannazt við á bls. 238, þar
11*