Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 164
164
sem jeg segi, að flestir brennivínsberserkir sjeu nú
úr sögunni, og fæstum þvki nú sjerleg mikilraennska
i að láta sjá sig fulla. Aö eins hefur mjer fundizt
höf. gjöra heldur mikið úr drykkjuskapnum fyrrum.
Drykkjusögur hans úr Skaptholtsrjett eystra og úr
Rangárvallasýsiu sanna heldur ekkert viðvíkjandi
Skagafirði. Úr vfnnautn kvennfólks fyrrum vill höf.
líka gjöra miklu minna nú en í fyrri ritgjörð sinni,
vill jafnvel ekki kannast við það, sem hann sagði
þar, og eignar öðrum orð, sem auðsjáanlega eru
hans eigin, eins og hver getur sjeð, sem vill bera
báðar ritgjörðir hans saman.
Loksins kemst nú presturinn að þeirri niður-
stöðu, að óvfst sje, að tortryggni við hreppstjórana
fyrrum hafl verið á sjerlegum rökum byggð; hitt
ætlar hann nú miklu fremur, að þeir hafi farið vel
og ráðvandlega með sýslan sína. Um þessa tor-
tryggni, sem hann nefnir, er mjer annars ekki kunn-
ugt, og þó hann haldi, að jeg hafi um dagana staöíð
nær hreppstjórninni en almenningsálitinu, þá er jeg
eins vel kunnugur bændum frá barnæsku; en ekki
þekki jeg það hjá þeim, að þeir nöldri í barm sjer
það, sem þeim þykir að hjá embættismönnunum,
hvort sem þeir eru háir eða lágir, allra sízt, ef um
fjármál er að ræða.
En eptir að haun er þannig búinn að viður-
kenna ráðvendiií hreppstjóranna, kemur hann með
sögu af hreppstjóranum í Skefilstaðahrepp, sem hann
á mjög bágt með að samrima við þessa viðurkenn-
ingu sfna. Hann segir, að hreppstjórinn hafi verið
sektaður mjög fyrir stórkostleg tiundarsvik, sem síra
Olafur, sóknarprestur hans, hefði koraið upp. Saga
þessi kemur nokkuð undarlega fyrir, af því að við
höfðum að eins átt orðastað um reikningsskil hrepp-