Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 201
201
Frægð, vald og stríðslán frerndarríkt,
Eins flátt og þeir, sera trúa á slíkt,
Til Zarsins fór, þeim fólkvald háð,
Og frelst var Moskófa í bráð,
Unz annar dagur, óláns ár
Með ægilegrá styrjar fár
Hinn stærri her með stoltar ve'.di
I stráfalls dauða og háðung seldi; —
Það hrap var dýpra af hærri pöllum,
Sú heljar skruggan geig bjó öllum
II.
A tening kom upp tjón og þraut,
Karl tólfti særður flýja hlaut
Jafnt grímu og dag, á grund og flóði,
Svo geyst hann flýði í þungum móði,
Aldrifinn sín og sinna blóði,
Er þúsund féliu fyrir hann
A flótta þeim, en enginn vann
Um ofmetnaðinn öðling sekja,
Konungurinn flýði og á flóttanura var hesturinn skotinn
undir honum. Gieta otursti, sem var særður, lét hann fá
sinn hest, og það þó blóðrás mæddi hann sjálfan. Var þann-
ig tvivegis settur hestur undir konunginn á flóttanum, en í
ornstunni hafði hann alls ekki stig'ð á hestbak.
* * *
*
Konungurinn beygði með riddurnm nokkrum á aðra
leið. Vagninn, sem hann ók i, hafði brotnað á ieiðinni, svo
hann varð aptur að stíga á hestbak Ut yfir tók samt, er
hann viltist um nóttina i skógi nokkrum Ot'urhugi hans
mátti ekki lengur við þreytunni og liranum og kvalirnar af
sárunum voru orðnar svo miklar, að hann hafði ekki viðþol.
Hesturinn datt undir honum af þreytu. Þá lagði konungur-
inn sig fyrir f tvær stundir undir tié nokkru og átti það á
hættu að hinir sigurhróðugu féndur hans fyndu hann þá og
þegar, því þeir voru í öllum áttum að leita hans<i.