Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 208
208
í stjörnulausu niði nætur.
En eg til sögu aptur vík; —
Teresu svipmynd bjarta og blíða
I bjarka skugga sé eg líða,
Svo rainning hennar raér er rik,
Þó fegurð vífs, er æ eg unni,
Með orðum sizt eg lýsa kunni. —
Eygð var hún eins og Asíu fljóð,
Sem gerist hér í granna löndum,
Er guma og svanna jöfnum höndum
Póllenzkt og Tyrkneskt blandast blóð;
Sem nátthúm augun undra svört, —
En út um þeirra fagran dökkva,
Sem skíni máni úr skýja mökkva,
Astblíðan la'ddist ljómabjört, —
Frið, stór, og sem á sundi væru,
Sínu bráðnaudi’ í ljósi skæru.
Alt var þar elskan, auðsýn mest,
Hálft gerði að brenna, hálft að þreyja,
Þeim helgu likt, á báli’ er deyja
Með hrifin augu á himni test,
Sem hel þeim væri gleðin best.
Ennið sem stöðuvötnin vær,
Þar skoðar sig í skuggasjá
Hið skíra lopt og sólin há,
Er lognflöt ýfir enginn blær, —
Og vangar, varir — en að inna
Er óþarft meir, hve frið var sú,
Sem unni eg þá og ann eg nú
A gamals aldri grand ei minna.
Því menn sem eg með óstilt geð
I öfgum elska, góðu og illu,
í reiði enda og æðis villu, —
Já, gömlum er oss ástin með,