Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 214
214
En hann tók þegar viðbragð snart
0g hraðaœeiri enn fossins fall
Hann flaug af stað, er keyrið small.
X.
Burt, burt, — eg að eins önd gat náð,
Oðfluga þeyttist jór um láð;
Eg sá ei, hvert, — nú sól upp rann,
Og sífelt áfram geystist hann.
Það manna hljóð, sem hinzt við kvað,
Er»hleypt var ólmum fák af stað,
Það^fjanda háðsleg hlökkun var,
Er tóninn sendu, keskuis köllin,
Gjallandi, hróðug hlátra sköllin,
Að hlustum mér sem vindur bar.
Þá höfuð mitt eg reiður reigði
Og rykti í taug, sem bélt mér fast
Hrossmakkann við, ok hart með kast
Hálfsnúinn aptu’r á bak mig teygði
Og£formælingar æðis ópi
Andæpti hátt, en trautt því brópi
Þeir veittu gaum, er hófgnýr^hlumdi
Af hestins rás og fold við glumdi.
Það mér að visu var til sorga,
Eg vildi þeim svo feginn borga.
Með vöxtum greitt það samt varð seinna,
Ei sér af borg til menja neinna. —
Hlið, slki, virki, veggur hár,
Vindubrú, grindhurð, isarn-slár,
Gjörhorfið alt og grálegt vengi,
Grasgróður sést þar framar engi,
Utan í múrtópt einni þar
Eldstallinn hallar fyrrum var;
Né hygðuð þér að berborg kynni