Eimreiðin - 01.01.1896, Blaðsíða 63

63
Það er nú víst um það, að iðnaðarmenn vorir standa illa að. vigi
sökum fátæktar landsmanna, enda gera þeir sjálfir lítið til þess að verða
fullnuma i iðn sinni. Allar handiðnir vorar eru langt á baki allra annara
siðaðra þjóða. Jeg skal nefna þá iðn, sem jeg er kunnugastur og kann
bezt um að dæma, en það er bókband. Þá er jeg var í Reykjavik,
kunni enginn bókbindari þar að binda inn bók stórlýtalitið, síðan Egill
heitinn Jónsson hætti við bókband; ekki var það betra hjá öðrum bók-
bindurum á Islandi, er jeg sá band eptir, heldur þvert á móti, sem von
var; en nú kvað þessu vera að fara fram.
Hugsum oss, að menn i Kaupmannahöfn hefðu haldið almenna
iðnaðarsýningu og islenzkir karlmenn hefðu tekið þátt i henni. Þótt
þeir hefðu átt lif sitt að leysa, hefði þeim eigi tekizt það eins vel og
íslenzka kvennfólkinu tókst hluttakan í kvennasýningunni.
Athugi menn þetta. Það kann að verða á það reynt, áður en
menn varir.
Vonandi er þó, að úr þessu rætist nokkuð, og einn visi til þess
má telja það, hve vel Stefán Eiriksson úr Múlasýslunum hefur numið
iðn sina, trjeskurðx, hjer i Kaupmannahöfn. Hann kann að smiða eptir
íþróttarinnar reglum.
Rað mætti segja margt um þetta mál, en EIMREIÐIN hefur lítið rúm.
Bogi Th. Melsteð.
Ludvig F. A. Wimmer.
Mynd sú, er fylgir þessari grein, er af einhverjum hinum frægasta
málfræðing Dana, háskólakennara, dr. phil. Ludvig F. A. Wimmer. Hann
er fæddur þ. 7. febrúar 1839; faðir hans var tollþjónn, vel að sjer i
mörgu, einkum nýrri málum, og lítur út sem tungumálahæfileikarnir
hafi gengið i arf til þessa sonar hans. Eptir að Wimmer var orðinn
stúdent, lagði hann sig af kappi eptir málfræði og stundaði ekki hvað
sízt fornmálin, grisku, latínu óg sanskrit og gerði sjer allt far um að
afla sjer sem víðtækastrar þekkingar á málum yfir höfuð. Hugur hans
hneigðist þó mest að norðurlandamálum og lauk hann prófi í þeim 1866
með ágætiseinkunn. Doktorsnafnbót fjekk hann 1868 fyrir ritgjörð sína
um »nafnorðabeyging í forndönsku«. Um sömu mundir var farið að
koma nýtt lif i fornnorræna rúnafræði; próf. G. Stephens var farinn að
gefa út hið mikla rúnaletra-safn sitt og próf. S. Bugge skýrði gullhorns-
letrið, er kalla má grundvöll norrænnar málvísi. Wimmer fór nú að gefa
1 Eins og mörgum mun kunnugt, tíðkuðu íslendingar töluvert trjeskurð fyr á
dögum. Jeg skal nefha hjer konu eina, er fræg var fyrir þá iðn, en það
var Margrjet hin haga. Hún var í Skálholti hjá Páli bískupi Jónssyni (um
1200) og »var oddhögust allra manna á íslandi« í þá tíð og gróf tönn til
ágætavel. Páll biskup skiptist á gjöfum við Þóri erkibiskup í Noregi og gaf
honum biskupsstaf af tönn; hafði Margrjet smíðað hann og var hann svo
haglega gjörður, »að engi maður hafði fyr sieð jafnvel gjörvan á íslandi«.
Hún átti með Þorsteini gullsmið að smíða altaristöflu í Skálholtskirkju, en
áður því yrði framgengt, dó Páll biskup.