Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 15

!5
Svo leið steypan hjá; það lægði svo litla vitund; það fór að
sjást greiðara fram á sjóinn. Sortanum ýtti hægt og hægt frá
landi — fram á sjóinn.
Hún gekk út og leit norður og vestur til fjalianna; þar var
heiðríkt í hálopti, og heiðríkjan björt og fögur — jafnvel ofljós
til þess að geta boðað neitt gott. Enn þar á bakvið gekk upp
aptur annan bakkann, kolsvartan og stuggvænlegan; teygði hann
svartgráar klærnar upp í heiðríkjuna, eins og honum væri í mun
að hylja hana sem fyrst. Gulbleikir sólargeislar stöfuðu fram á
milli klakkanna, og brotnuðu í úrkomuþrungnu loptinu, og skutust
yfir í hinn illviðrisbakkann, og þar köfnuðu þeir — svo skall
bakkinn yfir aptur.
Hún stóð, utan og vestan við bæjarhornið. Stormurinn lamdi
pilsunum hennar um fæturnar á henni, en það var eins og hún
yrði ekki vör við það.
Svo herti veðrið aptur; rigningunni jós niður, eins stórdropótt
eins og vant er að vera í útsynningi, og lamdi dropunum framan
i hana.
»Farið þið inn, krakkar,« sagði hún eins og út í hött, »það
er ekki veður fyrir ykkur úti núna — og guð hjálpi þeim, sem
nú eru á sjó« — hún leit hálfflóttalega út í gráhvíta, grængolandi
sjávariðuna, svo upp i loptið, þar sem hrakviðrisflókana rak á fluga-
ferð yfir bæinn; svo gekk hún inn, og rak börnin á undan sjer.
Hún var að stríða við kvöldbúverkin, ein heima, með börn-
unum; fólkið var við heyvinnu langt inni á flóum, og það var ekki
von á því heim fyrri en um náttmál, — nema þá að það kynni
að koma heim fyrri vegna óveðursins?
En hugurinn var ekki við búverkin; hann var úti, langt úti
á sjó, fyrir utan Náttmálahnúkinn, þar sem bátur með ástvinum
hennar var að berjast við hvassviðrið og sjóinn — og við sterk-
ustu höfuðskepnuna í heiminum: við dauðann.
Hún útmálaði fyrir sjálfri sjer alla þá hörmung, sem þeir
mundu verða að þola. Hún starði inn í eldsglóðina undir flóunar-
pottinum, þar sem logarnir seinustu vóru alltaf að fæðast og deyja,
og Ijeku bláleitir og gulleitir um taðflögubrotin, nær útbrunnin.
Hún hugsaði reyndar lítið, eða helzt ekki neitt. Hugsunin var
orðin magnþrota af kvíða og hræðslu — einhverjum óttalegum
geig, einhverri frámunalegri hrellingu, sem henni fannst steðja að
sjer úr einhverju myrkraskoti úr bænum. Eldslogarnir á fölskv-