Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 34

hundar; hann varð stór og sterkur sem björn, með miklum og
öflugum hrömmum, er hann kramdi með og kreysti sundur allt,
er mótspyrnu veitti, er hann varð reiður. Stóru augun hans
leiptruðu, hárin risu upp á hinum sljetthærða búki, og hann urr-
aði og fitjaði upp á trýnið, svo að skein í tanngarðana; hann gó
og gelti, ef illar vættir ljetu á sjer bæra, svo þeim stóð stugg-
ur af.
Þá tóku hinar illu vættir sig saman og handsömuðu hundinn
Garm, ljetu afarsterka festi koma um háls honum og tjóðruðu hann
svo fyrir Gnípahelli. Síðan færðu þeir byggðir sínar inn á milli
mannanna, í hvern helii, hvert gil og fjall, og ógnuðu þeirn og ærðu
þá, en konungar og keisarar komu upp hjá hverri þjóð. Þeir
gengu í lið með hinum illu vættum. Þéir sjálfir og vilji þeirra
var allt; þjóðin ekkert annað en búfjenaður, er mátti seljast og
slátrast eptir geðþótta þeirra.
Hvað leið nú hundinum Garmi? Hann var bundinn fyrir
Gnipahelli. Hann ærðist og gó og rykkti ákaflega í festina, er
hann sá undirokun þjóðanna, svo eigi var annað sýnna, en hún
myndi slitna. Konungar og keisarar og hinar illu vættir reyndu
til að fyrirkoma honum til fulls, en það heppnaðist eigi. Hann var
ódauðlegs eðlis. Hann var »þrisvar brendur, þrisvar borinn,« og
hann lifir enn hjá hverri þjóð á hverjum tíma, bundinn eða laus.
Hann lá óhultur og rólegur i herbergi Sólons, við fætur hans,
er hann reit lög handa Aþenumönnum. Hann skoppaði eptir
Maraþonsvöllum á undan Miltíadesi og reif og tætti og eyðilagð'i
aragrúa Persanna; en harðstjórinn frá 'Makedóníu færði hann í
fjötur.
Hann hafðist við á strætum Rómaborgar. Hann fylgdi Fab-
íusi, Scipíó og Maríusi á herferðum þeirra; en rómversku keisar-
arnir settu hann í bönd.
Hann lá í lynginu á Lögbergi við fætur Þorgeirs Ljósvetninga-
goða, er hann flutti ræðu sína fyrir þingheiminum á Jónsmessu
árið iooo. Hann klappaði honum og strauk hinn sljetthærða búk
hans með annari hendinni, um leið og hann benti og bað sjer
hljóðs með hinni. Utlendir biskupar og Hákon hinn gamli komu
á hann festi og tjóðruðu hann.
A Frakklandi var hundurinn Garmur í böndum frá fornöld,
og Loðvík XIV. herti að honum enn meir, svo að hann gat ekki
rótað sjer. En sá tími kom, að hann ókyrðist, gó mjög og rykkti