Eimreiðin - 01.01.1898, Qupperneq 4

4
Örvæntingin hafði náð fullkomnu valdi yfir honum. Já, hvers-
vegna að vera lengur að lifa öðru eins lífi og hann hefði lifað,
misskilinn af öllum, hæddur og hataður, og með þeirri meðvit-
und, að nú biði sín ekkert annað en fangelsið.
Hjer var dauðinn rjett við fætur hans. Hyldjúpur sjórinn
gein þar undir. Bárurnar skullu upp að klöppinni, soguðust frá
henni aptur, skullu upp að henni á ný og þeyttu úðanum alla leið
upp til hans, eins og þær væru að reyna að draga han niður í djúp-
ið til sín. Því ekki að lofa þeim það? Hann gat afborið dauð-
ann. Það yrðu að likindum sárar kvalir fáein augnablik, meðan
hann væri að drukkna; svo kæmi dauðinn og þar á eptir—? —
Já, hvað mundi koma þar á eptir? Honum hafði verið kennt,
að til væru tveir staðir: Himnaríki, sem væri sælustaður og biði
allra þeirra, er vel hefðu breytt, og helvíti, sem væri heimkynni
hinna vondu, og sjerstaklega þeirra, er rjeðu sjer sjálfir bana. Hann
gerði sjer enga von um að komast í himnaríki, jafnvondur og hann
væri. En í hinn staðinn vildi hann ekki fara heldur, og svo
framarlega sem guð væri til, þá fannst honum það hrópleg rang-
indi af honum, að setja sig þangað. Hann hefði liðið nógu mik-
ið illt i heiminum, þó kjör hans yrðu ekki enn verri eptir
dauðann.
En svo hafði hann heyrt nokkra unga menntamenn halda
fram þeirri skoðun, að ekkert líf væri til eptir þetta; þegar lík-
aminn dæi, væri og tilveru sálarinnar lokið. Sú skoðun fjell hon-
um vel i geð. Dauðinn væri þá ekkert nema svefn, og hann
vildi gjarnan sofa og vakna aidrei aptur; sofa og falla í gleymsku
að eilífu.
I norðaustri sá hann langa röst af kolsvörtum skýjabólstrum
gægjast upp yfir fjallabrúnirnar og stefna í áttina til sín. Honum
sýndist ekki betur, en þeir taka á sig líkingu ýmsra lifandi dýra
og jafnvel manna. Sumstaðar stóðu svartir hausar og herðar upp
•úr röstinni; þeir mjökuðu sjer áfram og uppávið, grúfðu sig stund-
um ofan að röstinni aptur, og otuðu svo hausnum upp á ný,
skiptu um hami, runnu tveir eða fleiri saman í eitt og skiptu sjer
sundur aptur; en á undan allri röstinni fór ský-ferlíki mikið og
ofan á því sat annað skrímsli, sem liktist fremur manni en nokkru
töðru, og hausinn á þessu ferlíki teygðist áfram, þangaðtil herðarn-
:ar bar hærra og hakan virtist renna saman við ferlíkið, sem
undir var.