Eimreiðin - 01.01.1898, Side 6

6
guð með. Hann byrjaði aptur og aptur: »Guð - guð. Jesús —
Jesús;« lengra kornst hann ekki og loks hætti han við það. »Jeg
get það ekki,« sagði hann gremjulega. »Jeg hefi aldrei gert það
áður, og nú er það um seinan að byrja á því.«
Pí kom honum til hugar, að nokkrum dögurn áður hafði
hann heyrt Maríu gömlu lesa upphátt í ritningunni. Hann hafði
veitt því lítið athygli, sem hún las, en nú mundi hann glöggt, að
hann hafði heyrt hana lesa þessa setningu: »Nú er sál min óróleg,
og hvaö skal jeg segja? »Faðir! frelsa þú mig frá þessari stundu.«
Honum fannst þessi orð eiga svo vel við ástand sitt, að hann
hafði þau upp aptur. Svo fleygði hann sjer á grúfu nið.ur á klöpp-
ina og bað hvað eftir annað: »Faðir, frelsa þú mig frá þessari
siundu«. Og eptir því sem hann las þau optar, fannst honum
hræðslan hverfa og storminn í sálu hans lægja, og áforrn hans að
fyrirfara sjer verða veikara en áður.
Hann lá svo hreyfingarlaus langa stund, hálflamaður af barátt-
unni. Svo fór hann aptur að íhuga áform sitt. Hann hafði heyrt
sagt, að það bæri vott um hreysti og hetjuskap að geta sjálfur
ráðið sjer bana, en — var sú skoðun rjett? Eins og nú stóð á
fyrir honum, fannst honurn alveg hið gagnstæða: að það væri
fremur vottur um hugleysi og gunguskap, og það þyrfti langtum
meiri kjark til að lifa, heldur en að deyja, sjerstaklega fyrir hann,
sem hefði alla á móti sjer, og ætti sjer allsstaðar ills von. En
var nú líka sú skoðun rjett? Hann vissi þó, að María garnla vildi
honum vel. Og þó allir, sem þekktu hann, hefðu óbeit á hon-
um, þá væri heimurinn nógu stór samt. Hví ekki að sýna sig
sem hetju, bjóða heiminum byrginn og fara burt, þangað sem
enginn þekkti hann? Nú færu hópar af fólki til Ameríku á hverju
sumri. Hversvegna ætti hann ekki að fara líka? Hann hefði opt
heyrt, að þangað færi aðeins hið lakasta af þjóðinni, og hann væri
nú einmitt af því tæginu. Hvað var að vita nema hann gæti þar
byrjað nýtt líf, og orðið heiðarlegur maður. Og þó það tækist nú
ekki, þá væri Ameríka svo stór, að þar gæti hann dvalið og dul-
izt öllum, sem hefðu þekkt hann og hatað áður.
En svo væri verkið, sem hann hefði unnið kveldið áður.
Hann ætti eptir að fá sín maklegu málagjöld fyrir það. »En hvers-
vegna að hræðast slíkt,« hugsaði hann; »það er þó einhverntíma
búið.« Hann var nú orðinn hetja. »Hvað sem eptir fer, þá skal
jeg ekki .vera sá heigull að fyrirfara mjer; jeg á kannske ekki svo