Eimreiðin - 01.01.1898, Síða 7

7
langt eptir samt. Drottinn, jeg þakka þjer, að þú frelsaðir tnig
frá þessari stundu.«
Hann stóð nú upp og gekk burt frá klöppinni. Aform hans að
fyrirfara sjer var nú orðið að engu. Hið illa og góða, þessi tvö
sterku höfuðöfl, sem hvíldarlaust heyja sitt eilífa stríð í náttúrunni,
og hvergi með meiri ákafa en í manninum, höfðu háð orustu i sálu
hans, og hið illa hafði beðið ósigur. Hann gekk nú áfram, unz
hann kom á veginn. Þar lá maður og stundi þungan. Hann
leit upp og hræðslusvip brá yfir andlit hans. »Pú ert líklega kom-
inn til að ljúka við verkið, sem þú byrjaðir á i gærkveldi,« sagði
hann með veikri rödd.
»Einar,« svaraði hinn um leið og hann laut niður og tók
hann upp í fang sjer. »Jeg hjelt að jeg mundi ekki sjá þig lif-
andi aptur. Nú er jeg kominn til að flytja þig heim og biðja þig
fyrirgefningar á því, hvernig jeg fór með þig.«
II.
• Hjer verðum vjer að nema staðar og biðja lesarann afsökunar
á því, að hafa brotið reglur kurteisra manna með því, að segja
honum ekki nafn nranns þess, er háði þetta stríð við sjálfan sig;
en nú skal það gert.
Hann hjet Arni og var Jónsson, tvítugur að aldri. Pegar á
barnsaldri hafði hann misst báða foreldra sína, og af því hann átti
enga ættingja, sem gátu eða vildu ala önn fyrir honum, urðu
það forlög hans að fara á sveitina. Hreppsnefndin kom honurn
fyrir hjá bóndanum í Dal, og þar ólst hann upp sem olbogabarn
heimsins; hafði illt atlæti, og viðurværi og fatnað af skornum
skammti, en varð að þræla eptir megni frá morgni til kvölds.
Pað var ekki sparað að minna hann á, að hann væri niðursetn-
ingur, sem ekki væri matvinnungur og mundi aldrei verða. Og
einmitt af því, hve illu atlæti hann mætti, varð hann óviðráðan-
legur og kargur, og því verri sem árin færðust yfir hann. Svo
fór hann að laumast burt og ofan í kauptúnið, og þar komst hann
í kunningsskap við stráka, sem voru eldri og spilltari en hann.
Og þegar hann kom heim aptur, þá voru skammirnar vísar, og
höggin líka, ef hægt var að ná til hans. Enginn aumkvaðist yfir
hann, nje reyndi að laða hann að sjer. En með því maðurinn
er fæddur með tilhneigingu til hins illa, og verður að verða íyrir