Eimreiðin - 01.01.1898, Síða 12

12
Hann gekk til hennar og bað hana að dansa við sig einn dans —
rjett einn dans. Hún neitaði. Hann gekk þegjandi burt og út, og
svalaði sjer á vínflöskunni. Svo byrjaði dansinn. Hann kom inn
og tók sjer sæti út í horni og horfði á dansfólkið. Og í gremju
sinni drakk hann alltaf meira og meira, þangað til honum fannst
salurinn með dansfólkinu hringsnúast og þokubaugar hringa sig
um ljósin. Hann sá Onnu dansa einn dansinn eptir annan við
Einar, og hatur hans á honum magnaðist svo, að honum fannst
hann vel geta vitað hann dauðan.
Það leið að danslokum. Arni hugsaði sjer, að hann skyldi
dansa síðasta dansinn við Önnu, hvað sem það kostaði. Svo þeg-
ar átti að byrja dansinn, gekk hann til hennar, þreif í handlegg
hennar og sagði:
»Anna, þú skall dansa við mig þennan síðasta dans, hvort
sem þú vilt eða ekki.«
»Slepptu mjer,« sagði hún og reyndi að snúa sig af hon-
um. »Þú klípur mig í handlegginn. Arni, segi jeg, þú«---------------
Lengra komst hún ekki, því þá kom Einar að, og sagði um
leið og hann þreif hana af honum og hratt honum fram á gólfið,
svo hranalega að hann datt flatur: »Heldur þú, að nokkur heið-
virð stúlka vilji dansa við þig, fyllisvínið þitt ?«
Arni reis seint á fætur og sá, að allir hlógu að honum, og
Anna hló líka, og það sveið honum mest. Hann slangraði eptir
gólfinu og fór út, og gat varla stjórnað sjer fyrir hatri sínn til
Einars. I einhverju hugsunarleysi ranglaði hann veginn út úr
kauptúninu, áleiðis að Dal. Við og við slokaði hann drjúga teyga
úr vínflöskunni, og blóðið fossaði hraðara og hraðara í æðum hans,
og reiðin og vonzkan magnaðist meira og meira.
Hann var kominn spölkorn norður með sjónum, þegar hann
heyrði mannamál á eptir sjer. Hann nam staðar og hlustaði. Það
var kallmaður og kvennmaður, sem töluðu, og á málrómnum
þekkti hann, að það voru þau Einar og Anna. »Hann er að fylgja
henni heim,« hugsaði hann.« »Látum hann leika sjer í þetta skipti,
en hann skal ekki gera það optar.«
Hann kraup á bak við stóran stein, meðan þau gengu fram-
hjá. Svo slangraði hann i humáttina á eptir þeim, unz hann kom
þangað, sem vegurinn lá gegnum stórgrýtisurð, sem komið hafði
úr tindinum. »Hjer skal jeg sitja fyrir honum« hugsaði hann og
settist niður.