Eimreiðin - 01.01.1898, Síða 13

r3
Hann þurfti ekki lengi að bíða, áður hann heyrði skóhljóð í
mölinni. Þá stóð hann upp og ranglaði á móti Einari. Honunt
sýndust margir þokubaugar hringa sig um tunglið, og tindurinn
vera svartari og slúta meira frarn en áður, rjett eins og hann ætl-
aði að hrynja ofan yíir hann og hylja hann í grjóti og aur
að eilífu.
»Þú hjerna, Arni?« sagði Einar og var auðsjeð, að honum
var ekkert um það gefið að hitta hann þarna.
»Og þú hjerna, þorparinn,« sagði Arni, skjálfraddaður af reiði.
»Þú hefir víst átt erindið heim að Dal í kvöld. Jeg — jeg bjóst
við að hitta þig hjerna, og því beið jeg. Þú skalt ekki optar slá
mig flatan og kalla mig fyllisvín og þorpara. Þú skalt«------
»Farðu úr veginum, svo jeg komizt áfram«, sagði Einar. »Jeg
eyði engum orðum við aðra eins drykkjuhunda og þú ert. Hafir
þú nokkuð að kæra, þá gerðu það ófullur. Vit þitt er ekki of-
mikið samt.«
»Þú ferð ekki alveg strax«, sagði Arni og gekk nær honum.
Hann dró ótt andann og var þrútinn í andliti af víndrykkju og
reiði, og varirnar opnuðust svo að skein í báða tanngarðana. Á
þeirri stund liafði hið dýrslega eðli hans fengið yfirhönd og rekið
á flótta allt hið nýtilega, er í honum bjó.
»Viltu fara úr veginum eða ekki?« sagði Einar og ætlaði að
fara fram hjá honum.
»Farðu til andsk......«, sagði Arni og sló hann í höfuðið af
öllu því heljarafli, sem reiðin hafði aukið honum. Einar hrökk
frá við höggið, því hann hafði ekki búizt við því, en þegar reið
annað í andlit hans. Hann svimaði og riðaði til, og áður hann
gæti komið vörn fyrir sig, hljóp Arni að honum og þreif hann á
lopt og slengdi honum af öllu afli niður í grjótið. Hann rak upp
snöggt ámátlegt vein, og lá hreyfingarlaus; en blóð fjell af vit-
um hans.
Þá vaknaði Arni eins og af svefni, og sá, hvað hann hafði
gert. Olæðið rann af honum á svipstundu, og í þess stað greip
hann svo mikil hræðsla, að hann titraði. Hann kraup niður hjá
Einari, en sá ekkert lífsmark með honum. Höfuð hans hafði sleg-
izt við hellu, svo hann rotaðist, og andlit hans var blóðugt. »Jeg
hef drepið hann,« sagði Arni gagntekinn af skelfingu, og leit í
kringum sig, eins og hann ætti óvina von úr öllum áttum. Hann
sá engan. Það hafði enginn verið sjónarvottur að viðureign