Eimreiðin - 01.01.1898, Síða 16

16
drukkinn til að veita því eptirtekt, og svo var hávaðinn og skröltið
á allar hliðar.
A því augnabliki sá Arni það eitt, að Einar var í dauðans
hættu og mundi láta líf sitt undir iestinni, nema einhver óvænt
hjálp kæmi. Eeir, sem á táinu stóðu, horfðu á manninn og æptu
á hann, en ljetu þar við sitja. Arni sá, að eptir fáein augnablik
mundi lestin fara yfir hann. Hún var nú rjett á hælum hans.
Það var engu líkara, en að Einar væri heyrnarlaus. Arni stóðst
þetta eigi lengur, heldur þaut í hendingskasti fram á sporið, rjett
íyrir framan lestina, þreif Einar og hratt honum út af sporinu,
svo hann lá flatur, en þó frelsaður. En þegar Arni ætlaði sjálfur
að snara sjer útaf, festi hann annan fótinn milli trjebandanna í
sporinu, kastaðist áfram og út af því, og áður hann gæti losað sig,
æddi lestin yfir hann, og tók af honum báða fætur um hnjen.
Og nú er dagurinn liðinn og aptur kominn nótt.
í slysa-deildinni (Accident Ward) á Winnipeg sjúkrahúsinu
lá Arni og tveir læknar stóðu yfir honum. Þangað hafði hann
verið fluttur undir eins eptir slysið. Hann lá þar nú fölur og
meðvitundarlaus, og hinni skínandi, hvítu birtu frá rafmagnsljós-
inu sló í andlit honum, og gerði það enn hvítara og dauðalegra.
»Herra læknir, haldið þjer að hann lifi ?« spurði ung kona,
sem sat grátandi við hvílu hans.
»Lifir til morguns — í lengsta lagi.«
Stundu siðar opnaði sjúklingurinn augun.
'»Anna!«
Henni var svo þungt innan brjósts, að hún gat engu svarað.
»Komst hann af?« spurði hann.
»Já,« sagði hún lágt.
»Guði sje lof! Þá er synd mín afmáð og jeg get dáið ró-
legur.-----En Anna-------------
»Já.«
»Lofaðu mjer að halda í hönd þína — svona — eins og jeg
gerði einu sinni áður. Og sittu þannig, að jeg geti horft i augun
á þjer — beint í augun á þjer — meðan jeg er að deyja.«
Svo leið nokkur stund.
»Anna.«
»Já.«