Eimreiðin - 01.01.1898, Blaðsíða 17

17
»Þú tækir víst nærri þjer að kyssa mig einu sinni — rjett
einu sinni — áður en jeg dey. Jeg frelsaði líf mannsins þíns, var
ekki svo?«
Hún laut niður að honum og kyssti hann, og tár hennar
hrundu á andlit hans.
Svo lá hann hreyfingarlaus langa stund, en svo hríðversnaði
honum, svo hann titraði allur af kvölum og blóðhita, og höfuðið
kastaðist til og frá á koddanum. Læknirinn kom, hristi höfuðið
og gekk burt.
»Má fara að leggja hann til ?« Spurði ein af stúlkunum, er
önnuðust hina sjúku.
»Ekki enn,« sagði læknirinn.
»Anna, Anna mín,« sagði Árni lágt; »sýnist þjer nokkuð rofa
til í þokunni?«
»Nú er hann búinn að missa ráðið,« hugsaði hún og hjelt í
hönd hans sem áður.
»Jeg vildi jeg mætti leiða þig alltaf — alltaf — alltaf. Leiða
þig gegnum lífið.---------- — Drottinn minn! Þokan.------------Anna
mín, við erum víst að villast?«
Svo þagði hann nokkra stund, og henni sýndist værð færast
yfir hann og kvalirnar minnka. Svo sagði hann, svo lágt að hún
valla heyrði:
»Nú sjáuni við heirn. Það er að birta upp. Þokan er öll að
hverfa — það er eins og mannshönd sje að sópa henni burt.
Anna — Anna mín, hefir þú nokkurntíma sjeð himininn sona dýrð-
legan ? — Sólir — sólir —; rauðar — bláar — grænar ■— í öllum átt-
um. Kveldroðinn breiðist yfir allt loptið — morgunroðinn er alls-
staðar — það er bæði kvöld- og morgunroði. Hver er þetta, sem
kemur þarna frá bænum á móti okkur? — Það er hún mamma —
góða mamrria! Jeg ætla alltaf að halda í hönd þína — og 1 hönd-
ina á henni mömmu líka, og svo skulum við vera hvort hjá öðru,
þú og jeg og hún mamma,— og skiljast aldrei — aldrei — aldrei.«
G. E.