Eimreiðin - 01.01.1898, Page 18

K væði.
I. Fossinn og brekkan.
Sjá, hvítur beljar fossinn af stalli nið’r á stall
Og straumbreiðan hellist með fall ofan á fall,
En sóleyjabrekkan, hún gul og græn við hlær
Svo glatt í skjóli bergsins, er kólgan neðan þvær.
Hún liggur móti suðri, þar lognsæl eru vje,
Og litfögur verður við sól og úða og hlje;
Þau horfast á bæði, — í hrikaprýði hann,
En hún er svo nettfríð og skartar bezt sem kann.
Þau bæði eiga saman, er blasa hjer við sjón,
Hún brekka og fossinn og nefnast mega hjón;
Þau verka hjer saman, og vættinn álfdrós með
Þú verða munt var við, þótt hvorugt fáir sjeð.
Það hvíslar i blænum, það blóm og unnir tjá,
Þá blíðast hlær sumar, sem degi þessum. á,
Frá henni hjerna i brekku og honum þarna í foss:
»Ö heill kom þú hingað og dvel um stund með oss.«
Og sól skín á fossinn með sjöfalt litadrag,
Þá syngur hann glaðast sitt aldna mansöngs lag,
Og sól skín á brekku þá breiðist straumnum mót
Hinn blómriki faðmur með ljúfust ástarhót.
II. Sól og skuggar.
Sólskin þarna um svæðin hlíða
Sjest i þýðri veðurhægð;
Minnir þessi myndin blíða
Mig á lífsins gleðinægð.
En um svæðin sólskinshlíða
Snöggt við ljettra skýja reik
Skuggamyndir margar liða, -
Minna á heimsins svipulleik.