Eimreiðin - 01.01.1898, Qupperneq 34

34
skrokkarnir, seglin reykháfarnir, voru reyndar með ýmsum litum ;
en þegar allt kom saman, fjekk það bjartan blæ. Þau litu út eins
og snæfinnar, er kæmu á skíðurn með fána í hönd frá landi mið-
nætursólarinnar, og flyttu góðar fregnir frá endimörkum heimsins.
Þar kveða við hinir magnþrungnu hreimar hafsins, og þar hreins-
ar snjórinn til í hugurn manna.
En því fremur stungu nokkur dökk skip í stúf, dökk með
björtum rákurn, eða bjartleit með dökkum. Þessar rákir lágu þvert
og endilangt urn skipskrokka, reykháfa, um seglin og allt laust
innanborðs. Skipin með dökku rákunum voru mikil og stór-
skorin.
Það rná rekja þessa dökku rák svo langt aptur í aldirnar, sem
saga þeirrar þjóðar nær, er gerði út þennan flota. Hún sker —
við skulum segja —1 tíunda hvert blað i sögu þjóðarinnar, stund-
um þriðja hvert, stundum hvert einasta. Hjer eru án efa upphaf-
lega tvær þjóðir, er heyja stríð hver við aðra, stríð, sem ekkert
annað en þessi ríki mismunur í lundarfarinu fær getið af sjer.
Þess er til getið, að Noregur hafi byggzt á tveimur tímabilum,
með löngu millibili; að fyrri þjóðin hafi búið þar við þröngan
kost á fyrstu íslausu blettunum fram með ströndinni, og að hin
þjóðin hafi kornið, er hinir miklu skógar þegar hlúðu dölun-
um. Hvernig sem nú þessu er varið, þá er hitt víst, að annars
vegar er þjóð með bjartri lyndiseinkunn, trú á lífsöflin og hneigð
til fjelagsskapar; hins vegar þróttmikið og mótþróafullt sjereðli, sem
því nær eingöngu hefir augun opin fyrir því, hvar gengið er á
hluta einstaklingsins með lögum og landsvenjum, og veitir því
mótspyrnu. Andstæður þessar eiga sjer stað hjá öllum þjóðurn;
með hverju móti sem þjóðfjelag er stofnað, verður það alltaf
fleirum eða færrum hvimleitt og svo kemur andblásturinn. En í
Noregi eru þær sterkari en annarstaðar, hafa allt af verið það;
það á ekki að eins rót sína i ytri atvikum, það liggur í þjóðar-
eðlinu.
Þegar hinn rnikli ríkishöfundur, Haraldur hárfagri, sameinaði
Noreg í eina ríkisheild, börðust sumir við hann meðan nokkur
stóð uppi; þeir stukku heldur úr landi, en að búa við slíkt. Þeir
fluttu til Skotlands, Irlands, Norður-Ameríku, Islands, Grænlands;
fundu Ameríku o. s. frv. Sem eitt hið einkennilegasta dæmi þeirra
má nefna Egil Skallagrimsson, skáldið og víkinginn, sem var
hefndargjarn og viðsjáll kappi, er ataði í níði allt, er hann vildi