Eimreiðin - 01.01.1898, Qupperneq 53

53
enn meiri hita í fanginu sunnan að, og loksins kom gaukurinn, eins og
yfirdróttseti til að gæta að, hvort allt væri nú í lagi; hann flaug hingað
og þangað, settist svo á unga björk, innst inni i hlýrri vík, og gól:
Vorið var komið; Noregur gamli vor loksins búinn!
Og þarna lá hann — hár og skínandi og speglaði sig í bláma hafs-
ins; — svo fátæklegur og magur — svo hress, hraustur og brosandi sem
nýþvegið barn.
I höfnunum fram með ströndinni varð ys og annríki, og hvit segl
undu sjer út i gegnum skerjagarðinn og hurfu út á hafið. Skiðunum
var stungið upp undir sperrulegginn, sleðafeldurinn vandlega stráður kam-
fóru og hengdur á afvikinn stað; og eins og björninn hristir loðna bjór-
inn, þegar hann kemur út úr hiðinu, þannig hristi fólkið þungu limina
sina, spýtti i lófana, og lagði hönd á vorvinnuna.
Timburflekarnir hjeldu niður eptir elfunum og ösluðu kalt jökul-
vatnið; i breiðu, frjósömu sveitunum skar plógurinn langar, svartar rákir;
á norðurhjaranum voru menn að fást við saltfiskinn, sem breiddur var
á berar klappirnar; á sljettu flötunum vestur við hafið var verið að aka
þara út á akurinn, og inni á hálsinum stóð smávaxinn maður, súreygður,
og skimaðist um eptir bleikálóttri hryssu.« —
— A nokkur þjóð fegurri þjóðsöng en þetta, þó hann sje ekki
í ljóðum?
Hvernig getur það verið, að skáld, sem vegsamar föðurland
sitt, eins og hann hefur gjört hjer, og hefur gefið oss myndir
(jeg nefni hjer eina einstaka »Else«), sem telja má til ágætustu
listaverka samtíðarinnar, og er þar á ofan tigulegasti kjarkmaður-
inn í norsku bókmenntunum, — hvernig getur það verið, að hann
hefur orðið að hætta? Já, meira að segja, að stórþingið hefur
synjað itrekaðri umsókn hans um skáldalaun, sem allir starfsbræður
hans, sem honum eru samtímis, hafa? Og að um þetta voru ekki
aðeins allir hægrimenn sammála, heldur og mikill hluti vinstri-
manna — með vinstristjórnina í broddi fylkingar?!
Þetta fór fram meðan á versta þjóðmála-gauraganginum stóð.
í’jóðmálefnin og meðferð þeirra geta að sönnu verið hið göfgasta,
sem þjóðin á í eigu sinni; þau ættu líka altjent að vera það, því
náunganskærleikinn kemur þar fram í sinni æðstu mynd. En
vanalega eru þau grár vefur miðlungsháttar, og stundum, og það
ef til vill ekki svo sjaldan, eru þau kjarnseyðið af ruddaskap þjóð-
arinnar. Sjerhver þjóð á eitthvað það í fórum sínum, sem gjörir
oss hreykna af því, að heyra henni til; en hún hefur líka sumt
það í fari sínu, sem gjörir oss kinnroða. Sje nokkur veigur í
oss, er það fremur hið síðarnefnda en hið fyrnefnda, sem stælir