Eimreiðin - 01.01.1898, Qupperneq 65

é>
skal og lika þegar getið, að mörg eru kvæðin gulltalleg i þessu síðara
bindi, sem er enn stærra en hið fyrra, alls 448 bls.
Yfirleitt eru öll kvæðin lipurt ort, mörg frá formsins hlið hreinasta
snilld; málið er einstaklega látlaust og fallegt, hugsunin jafnan ljós og
skiljanleg, og tel jeg slíkt afarmikinn kost við alla ljóðagerð og allar
bækur, en ekki hvað sízt við þessa, sem ætluð er jafnt fáfróðum mönnum
sem menntuðum. Hjer þarf ekki að eyða löngum tíma, til þess að reyna
að komast að meiningunni, þvi að hjer er ekkert moldviðri, enga þoku
við að eiga. Einmitt fyrir það, hve Bifliuljóðin eru ljós, skýr og lipur,
rnunu þau ávinna sjer hylli almennings og verða til þess að útbreiða
fagurt nútiðarmál meðal þjóðarinnar; lesi börn opt í Biflíuljóðum síra V.
og læri þau utan að, mun það á sannast, að mál þeirra verður fegurra
eptir en áður.
Rimsnilld sira V. kemur einkar vel fram í því, hvernig hann getur
fellt í ljóð heilar ræður Jesú eða orð annara, er hjer tala, án þess að
vart verði við, að nokkru sje breytt. flessu munu menn veita enn betur
eptirtekt, er um nýja testamentið ræðir, þvi að menn eru þvi almennt
miklu kunnugri en hinu gamla. Pessa mætti nefna rnörg dæmi; en jeg
skal að eins taka þetta eina úr kvæðinu »Lazarus«., sem er eitt af þeim
allra fegurstu i þessu mikla kvæðasafni. flað eru orð Jesú, er hann
mælir til Mörtu, systur hins látna manns:
Þá mælti Jesús: »Marta, huggast þú,
því mína hjálp þið stöðugt eigið vísa;
og bróðir þinn, er sárt þú syrgir nú,
mun síðar upp í dýrð og vegsemd rísa.
Og sá, er byggir sína von á mjer,
í sjálfum dauða farizt getur eigi;
því lífið sjálft og upprisan jeg er;
sá, á mig trúir, lifir þótt hann deyi.«
Jeg gæti þessu til stuðnings nefnt kvæðið »Kveðja Páls til Efesus-
manna«; en EIMR. hefir ekki svo mikið rúm, að hún leyfi mjer að til-
greina mikið úr Biflíuljóðunum, og þá heldur ekki úr þessu gullfallega
kvæði. — Pó finnst mjer höf. sumstaðar auka helzt til mikið inn í til-
færð orð nýja testamentisins, eins og t. a. m. í kvæðinu »Hin bersynd-
uga«; samlikingar þær, er hann þar leggur Jesú í munn, finnst mjer
óviðkunnanlegar og gera orð frelsarans fremur óeðlileg; enda fer bezt
á því, að tilfæra þar að eins orð nýja testamentisins eptir Kristi.
Jeg get ekki minnzt Biflíuljóðanna án þess að tiltaka nokkur af þeirn
kvæðum, sem mjer finnst mest til um. Auk þeirra tveggja, er jeg
þegar hefi nefnt, tel jeg fremst allra kvæðanna þetta; »Jesús ogTómas«;
síðasta erindið í því kvæði er þannig:
Nóttin er dáin, — dagurinn fæddur.
Drottinn er upprisinn! Hallelúja!
Dauðinn er látinn, lífsneistinn glæddur.
Lof sje þjer, drottinn! Hósíanna!
Drottinn minn, guð minn, drottinn, þú stendur
dýrðlegur enn þá á meðal vor.
Alstaðar sje jeg þitt hjarta og hendur,
hvervetna ljóma þin fögur spor.
5