Eimreiðin - 01.05.1898, Qupperneq 64

144
Mörgum kann nú að virðast, að þetta sýni lítil hyggindi hjá þing-
inu og beri fremur vott um flasfengni hjá því, og því verður ekki
neitað, að svo liti út á yfirborðinu. En til þess að fella ekki
rangan dóm, verða menn líka að gæta þess, í hvílíkum vanda
þingið var statt. Stjórnin, sem samið gat við Frjettaþráðafjelagið,
hafði ekki ymprað á neinum skilyrðum, en þinginu var sökum
fjarlægðar og samgangnaleysis ómögulegt að semja við það.
Hefði því þingið farið að setja einhver ákveðin skilyrði fyrir fjár-
veitingunni, án þess að geta ráðfært sig við fjelagið, gat vel svo
farið, að þau eða eitthvert þeirra yrðu málinu algerlega að falli,
og þá hefði verið verr farið en heima setið. Þingið hafði óþægi-
lega rekið sig á í þessu efni við fyrri fjárveitingar til eimskipa-
ferða og vildi nú ekki eiga á hættu, að þetta mál gæti strandað á
sama skerinu. Þess vegna afrjeð það, að setja nú engin skilyrði,
en varpa allri áhyggju sinni í því efni upp á stjórnina og hennar
visdómsfullu fyrirhyggju fyrir þörfum alls landsins.
En þó nauðsyn kringumstæðanna gerði það að verkum, að
sú yrði niðurstaðan, þarf enginn að ætla, að öllum þingmönnum
hafi verið þetta ljúft. Að minnsta kosti var svo um mig, sem
var einn þeirra manna, er hafði um málið að fjalla í samgöngu-
málanefndinni, að jeg var harðóánægður með þetta, þó jeg sæi
ekki önnur úrræði í svipinn. En með því að jeg lít svo á, að
þingmenn eigi ekki einungis að vinna að þjóðmálum þann stutta
tíma, sem þeir sitja á alþingi, heldur og á milli þinga, hugsaði
jeg mjer að reyna að bæta ögn úr þessu, er jeg næði til rjettra
hlutaðeigenda: Frjettaþráðafjelagsins og stjórnarinnar. Jeg gerði
mjer því fremur von um, að mjer kynni að verða eitthvað ágengt
í þessu efni, sem mjer hafði áður tekizt að greiða töluvert fyrir
málinu milli þinga, fyrst með því að styðja af alefli tilraunir Mr.
Mitchells, meðan nokkur von var um árangur af þeim, og því
næst með því að vinna bilbug á hiki forstöðumanns Frjettaþráða-
fjelagsins norræna við að sinna málinu í bráð og fá hann til að
koma fram með tilboð sitt fyrir alþingi 1897.
Þegar jeg kom heim af þingi, fjekk jeg bæði af blöðum hjer
og af viðtali við forstöðumann Frjettaþráðafjelagsins að vita, að svo
væri tiiætlazt, að fjelagið hefði að eins eina frjettaþráðarstöð á Islandi,
þar er sæsíminn kæmi i land. Auðvitað áleit forstöðumaðurinn
að sáralitið gagn yrði að þessu fyrir landið í heild sinni, nema jafn-
framt væru lagðir frjettaþræðir um landið, en þá yrði landið að