Eimreiðin - 01.05.1901, Blaðsíða 16

g6
innanlands. Hann kom á stöðugum eimskipaferðum bæði millum
Austfjarða og útlanda og fram með ströndum landsins og það
jafnt alla vetrarmánuðina sem annars, er aldrei hafði fyr verið.
Hann reisti hús á Seyðisfirði, sem að allri gerð og útbúnaði er
sögð fyrirmynd allra annarra íslenzkra húsa. Par lét hann og gera
bryggju, er eimskip geta við legið, og margt fleira gerði hann, er
til framfara horfði. og varði miklu fé til ýmsra tilrauna, sem engan
árangur höfðu, en stórgagn hefði mátt að verða, ef þær hefðu
tekist (t. d. uppsigling á Lagarfljótsós o. s. frv.). Hin síðustu ár
æfi sinnar var hann í félagi með öðrum farinn að gera tilraunir
með fiskiveiðar á eimskipum.
Ottó Wathne var kvæntur íslenzkri konu, GUÐRÚNU Jóns-
■dóttur, Oddssonar hafnsögumanns £ Reykjavík, sem lifir mann
sinn. Ekki varð þeim barna auðið, en fósturbörn höfðu þau tekið
af frændum Wathne’s.
Ottó Wathne dó í hafi á milli Islands og Færeyja 15. okt.
1898. Var lík hans flutt til Seyðisfjarðar og jarðsett hinn 28. okt.,
og var hann hinn fyrsti, sem grafinn var í hinum nýja kirkjugarði
bæjarins. Fór jarðarförin fram með mestu viðhöfn og lét bæjar-
stjórnin formann sinn leggja silfurkrans á kistu hans sem virð-
ingar- og þakklætisvott bæjarbúa. En Porsteinn skáld Erlingsson
túlkaði tilfinningar þeirra í fögru kvæði, sem endar svo:
Sjaldan svo frækinn og fágætan mann
færðan til grafar vér sáum.
Fár var hér sárara syrgður en hann,
syrgður af háum og lágum.
Hvíldu þá, ættjörð, höfðingja þann
— einn af fáum.
■ Aðalþýðing Ottó Wathne’s var fólgin í því, hve mikil fyrir-
mynd hann var, hve áræði hans og atorka hlutu að vekja dáð og
dug hjá þeim, sem sáu hvernig hann fór að og hvernig honum
blessaðist það. Hann kom til Islands með tvær hendur tómar, en
mátti eftir íslenzkum mælikvarða heita ríkur maður, er hann lézt,
og var þó jafnan óspar á fé og eyddi miklu. Lífsstarf hans varð
það, að sýna í verkinu, hvílík gullnáma hafið í kringum strendur
landsins er, ef menn kunna að nota það- Pessu lýsir séra Matthías
snildarlega í eftirmælum sínum, er hann kemst svo að orði: