Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 18

98
En þá sagði annar: »Það þýðir betri tíð,
Er þjóðirnar faðmast og gjörvöll hætta stríð«.
»Nei, fari það«, kvað þriðji, »það fullvíst tel ég eitt.
Sem friðstefnan í Haag, það þýðir eklci neitt«.
SKAMMDF.GIÐ.
Skammdegið, — það elfur er
Ólöstuð, en játa ber:
Sú að móðan myrka og breiða
Margra hugi gerir leiða.
fegar kemur upp úr á,
Eins og steini létt er frá;
Gleður æ — það saga’ er segin
Sólskinsbakkinn hinumegin.
VALIÐ.
Mærum vors á morgni gekk
Málarinn um teiginn;
Öðrumegin eygði hann þrekk,
Ungrós hinumegin.
Eitthvað frumlegt, eitthvað nýtt
Á við tíðar smekkinn,
Minna blómstrið mat hann frítt,
Málaði svo þrekkinn.
MEYJAN BJARGTEKNA.
(Sæaskt miðaldakvæði).
Og meyjan hin unga til óttusöngs sér brá
Tíðin gerist löng;
Svo stefndi hún upp stiginn að hamrabjörgum há,
En sannlega sorgin er ströng.
Á hamradyrnar drap hún með fingurna smá:
»Pú bjargakóngur! rís upp og lát nú lokur frá«.
Og bjargakóngur rís upp og lætur lokur frá,
Svo ber hann þá brúði í silkihvílu blá.
Þar átta er hún árin og elur börnin kær,
Sjö eru sveinar og áttunda er mær.
Til bjargakóngsins fer hún og birtir sína þrá:
»Nú langar mig að fara og mína móður sjá«.
»Og víst máttu fara og móður þína sjá,
En ekki máttu nefna þau börnin okkar smá«.