Eimreiðin - 01.09.1910, Qupperneq 33

189
akuryrkju; og enn í dag er það trú manna í Ríndalnum, að Karla-
magnús fari um vínekrurnar, þegar vínviðurinn stendur í blóma,
blessi hann og árni góðrar uppskeru. En vínyrkjan átti líka að
mörgu erfitt uppdráttar á þeim öldum. Pá risu upp hinir skæð-
ustu óvinir hennar, Múharrieðstrúarmenn. Eins og kunnugt er,
bannar kóraninn víndrykkju, og því voru allar vínekrur eyddar,
þar sem sú trú festi rætur; þó hefur aldrei tekizt að útrýma al-
gerlega vínrækt í Persíu. I hinum stöðugu styrjöldum, sem gengu
yfir Evrópu á miðöldunum, voru vínekrurnar oft eyddar eða mjög
hart leiknar, og fyrir því voru góð vín dýr og sjaldgæf. Kirkna
eignum og klaustra var þó vanalega þyrmt, og því voru klaustrin
höfuðból víngerðarinnar á þeim tímum, einkum voru Benediktínar
frægir fyrir vín sín. Frá þeim tíma stafar hinn næmi smekkur
klerka og munka fyrir góðum vínum, sem svo mjög er í frásögur
færður; í Móseldalnum eru frá fornu fari hin elztu og beztu vín
kölluð í gamni »guðfræðingavín«, því að andlega stéttin hefur
jafnan lagt meiri áherzlu á gæði vínsins en gnægð þess. Víkinga-
ferðirnar fluttu vínið til Norðurlanda, en þar var það jafnan dýr
og sjaldgæf vara. Víkingunum þótti það góður drykkur og höfðu
þeir þann vana, að leggja skipum sínum upp í fljótin Seine, Loire
og Garonne, þegar víngerðinni var lokið, og fara hershöndum um
vínbirgðir manna, en að líkindum hafa þeir þyrmt víngörðunum,
sem framleiddu hinn eftirsótta drykk.
Á vorum tímum hefur víngerðin auðvitað náð hæstu stigi, og
líka vínfölsunin; hinar miklu framfarir í efnafræðislegri þekkingu
hafa hjálpað báðum. Pað er þó engan veginn algerlega á valdi
mannanna að ráða gæðum vínsins. Árferðið ræður þar mestu;
því er mjög mikill munur á árgöngum víns; af evrópiskum vínum
frá seinni tímum eru árgangarnir 1875 og 1893 beztir. En ennþá
á vínyrkjan við skæða óvini að stríða; ekki er það bindindishreyf-
ingin, því að hún hefur að svo komnu engin áhrif haft á víntekj-
una hvorki til góðs né ills, heldur ýmsir sveppar og skorkvikindi,
sem eyða vínviðnum. Hættulegust er vínlúsin (þhylloxera vasta-
trix). sem um mörg ár lagði vínekrurnar í eyði um Frakkland og
Suður-Evrópu, án þess vísindin gætu í nokkru hjálpað; loks tókst
mönnum þó að vinna bug á þeim ófögnuði með því að taka frjó-
anga af amerískum vínvið og græða á tegundir þær, er vaxa í
Evrópu; á þeirri nýju viðartegund, sem við það er framleidd,
vinnur lúsin ekki.
13