Eimreiðin - 01.09.1910, Blaðsíða 68

224
yfir íslandi, en sólskinsblettirnir eru of smáir; vonandi stækka
|)eir þó með tímanum, þegar þjóðin fer að átta sig á um-
heiminum.
Fimm kvæði.
Eftir GUNNAR GUNNARSSON.
GRÖF.
Á blómgarðinn kvöldstjarnan blikandi skín
og blærinn í trjágreinum þýtur og hvín
og haustkvöldsins húmelfur streyma.
Stjarna mín, brostu, og blær, farðu hægt,
og blaðgreinar, raulið þið hugljúft og vægt,
því líksöng skal lag ykkar geyma.
Því hér hvílir rós, sem ég eitt sinn hef átt
og unnað, en hauststormar feldu brátt —
signaður svefnsins er drómi!
Peim, sem gaf ilm sinn og lit sinn og ljós,
er ljúft að hvíla, sem þessari rós.
— Friður með fölnuðu blómi!
18. MAÍ 1909.
Svo hef í dag ég tvisvar tíu ár
traðkað mold á leiðum feðra minna;
leikið stundum, líka hlotið sár,
og lært, að markið hér er: þarft að vinna.
— En nornir lífs míns þráðinn þrinna og tvinna,
og þoku hylja óskir, vonir, spár.
Eg stari oft í anda fram á veginn,
en ekki þekki landið hinumegin.
Eg áfram held — og alt er kyrt og hljótt,
svo undurljúft sem fremst er hægt að kjósa;
ég fylgi ilmi bljúgra, bjartra rósa,
— á birkigreinum sofa fuglar rótt.