Eimreiðin - 01.09.1910, Blaðsíða 69

225
— Mig leiðir enginn eldstólpi um nótt
og ekkert þokuský um daga ljósa.
Nei, röddin sú á bú í brjósti mínu,
sem býður mér að fylgja kalli sínu.
FRIÐLAUS.
(Frá Bosníu, eftir danskri þýðingu).
Mjöllin rýkur, valca vindar svalir,
villast fuglar, þekjast svævi dalir.
Stiklar yfir frosnar fururætur.
fljóðið ungt með kalda, bera fætur,
Lítil eik af undrun kollinn hristir:
fþér er víst kalt á fótum, litla systir?«
— íKuldans ekki kenna fætur naktar,
kæra eik, með greinar hrími þaktar.
En minn sálar friður fraus og deyði,
— fraus í hel í útburðarins leiði.«
VIÐ TJORNINA.
Ársól úr austrinu gáði, —
ís víst af tjörninni myndi?
— Svanirnir syntu þar glaðir,
sungu um vorþrá og yndi.
Sólin er sá til úr vestri,
sveinn lá þar einmanalega.
Svanirnir syntu þar hnipnir,
sungu um brigðmælgi og trega
Sólin úr suðrinu horfði,
sveinn leiddi mey eftir bökkum.
Svanirnir syntu þar glaðir,
sungu nú ástrómi klökkum.
Sólin er sigin til viðar, —
seftjörnin skolar um náinn.
Svanirnir synda þar hljóðir,
síðasti tónninn er dáinn.
GRÚTARLJÓSIÐ DÓ.
Hann kafaði heim að kvöldlagi,
það kalt og þungfært var;
og hún beið glöð í gættinni
og grútarlampa bar.
Hann greip um mitti meyjar þétt
og mjúklega að sér dró.
En gustur varð í gættinni,
svo grútarljósið dó.
Hann hét að elska ’ana alla tíð,
og andann þungt hann dró.
En gustur varð í gættinni
og — grútarljósið dó.