Eimreiðin - 01.01.1918, Page 9
Eimreiðin]
LOCKSLEY HÖLL
9
— Já, en einnig ómaklega
ást til föður síns það ber:
barnið á að hálfu hann,
og honum likist jafnt og þjer !
Ó, jeg sje þig sitja’ í elli
sálarblindan einstrenging,
í/y glepja dóttur sálar sýn
með siðspekinnar hárembing:
„Hættur stafa’ af hjartans kendum
hverri fríðri, ungri mey.
A/$ Móðir þín — hún veit það vel — —“
— í viðbjóð á þjer sjálfri dey!
Lif það af i lukku! — sökk þjer
Iægra, dýpra, — sama’ er mjer
— Onn jeg kýs mjer, ofurliði
ella hugraun sár mig ber.
Hvers á jeg þá til að taka,
tímum slíkum borinn á?
Allra dyra gull-slár geyma,
gullið eitt er þoka má.
Alt er fult at umsækjendum,
ösin þekur sölutorg.
Hvað get jeg, sem ekkert annað
á, en gremju’ og hjarta-sorg?
Fús jeg hefði’ í fjanda löndum
feigur troðið heljarslóð,
í2/ þar sem kringum dróttir dynja
dimm í skotreyk þrumuhljóð.
En — með glamri gullsins bætt
er glapráð hvert og móðgun brátt
Þjóðir gera annað eigi’
en urra hver í sinni gátt! —