Eimreiðin - 01.01.1918, Page 12
12
LOCKSLEY HÖLL
[Eimreiðin
Hvað er eilíft æsku hjarta
alverundar — þeim, sem ber
7^. sorg í hug og ávöxt aldrei
æskufjörs og gleði sjer?
Reynzlan fæst, en hyggnin haltrar,
henni dvelst — sem mjer á strönd.
Einstaklingsins ekki gætir,
út er heildin voldug þönd.
Reynslan fæst, en hyggnin haltrar,
henni byrðar seinka för:
döpur reynzla leggur loksins
lífið sjálft í doða-kör!-----
— Þey! — Jeg heyri hornið þeytt:
mig heimtir glaða sveitin brott,
sú, er að heimsku-hörmum mínum
henda myndi gabb og spott.
1 +
Er það kyn þeir kými’ að mjer,
að kveða sífeld angurmál ?
Blygðast má jeg meira’ en lítið
mín að hafa elskað tál.
Veikur er sá, er veiklun reiðist! —
Vífa gleði, þeirra sorg :
g blindings-æði eðlishvata
inni’ í þröngri heilaborg:
Kouan — hún er karlmanns skugginn,
kenda munur okkur hjá
eins og munur mána’ og sólar
munurinn vatni’ og guðveig á.
Hjerna jafnvel miklu meiru
munar, þar sem hrörnar flest.
^7- Unaðsvöggu æsku minnar:
Austurheim, jeg þrái mest.