Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 41

Eimreiðin]
VEISLAN í GRYFJUNNI
41
„Mikil ósköp!“ sagSi Stoner, „viljiö þér ekki gjöra svo vel
að sleikja það upp?“
„Það er nú gott og blessað fyrir hann,“ sagði Bill, „en hvað
fáum við þá út í teið?“ Hann hélt hreinni skál undir lekanum
og lét mjólkina renna í hana. Þetta þótti nú ekki herralega að
farið, og gáfum við honum í skyn, að það væri best að hann
færi og borðaði frammi í eldhúsi.
Næst kom á borðið kjötmauk með gulrófum og kartöfium
Síðan fengum við eggjaköku. Þá fengum við í ábæti svolitla ögn
af steiktu kjöti hver. Það kölluðum við hænsnasteik, en urðum
að beita ímyndunaraflinu af öllum kröftum. Kore fullyrti, að
hann hefði tekið hanann til fanga. Hann hefði komið að honum,
þar sem hann sat á bæjarburst einni og var að gala „Die Wacht
am Rhein“*. Hann hefði því verið rétttækur herfangi.
„Hænsnasteik — já, fj... fjarri mér!“ murraði Bill. Hann var
að stanga úr tönnunum á sér með sjálfskeiðingi. „Þetta er seigt
eins og byssuól. Eg er hræddur um að þú hafir tekið vindhanann
af burstinni í misgripum, og matreitt hann.“
En þó var eftirmaturinn mesta snildarverk Stoners. Hann hafði
steytt „hundakex", bleytt það í vatni og hrært sætu berjamauki
saman við það. Annað eins sælgæti hefi eg aldrei bragðað. Við
neyttum þess líka með hátíðlegustu alvöru, og áttum engin orð
til yfir snild og dugnað Stoners. „Þú ert hér með ráðinn yfir-
matreiðslumaður á heimili minu,“ sagði Pryor, „og launin mátt
þú sjálfur ákveða.“ „Þið megið taka mig þar sem eg stend, og
mála mig hvanngrænan um allan skrokkinn, ef eg nokkurntíma
hefi bragðað annað eins hnossgæti," gall Bill við. „Þetta verð-
um við að fá á hverjum degi, nú héðan í frá og þangað til stríð-
ið er búið.“
Nú kom vínið, kaffið og vindlarnir fram á vigvöllinn. Þá heimt-
aði hver maður að einhver héldi ræðu.
„Hver býðst til þess?“ spurði Bill.
„Patri,ck,“ sagði Mervín og leit til mín.
„Já, upp nú, Patrick!“ hrópuðu allir.
* Hersöngur Þjóðverja.