Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 51

Eimreiðin\
GUÐINN GLERAUGNA JÓI
51
ÞaS var ekki til neins aS koma upp, þar sem eg var, en eitthvað
varð eg aS taka til bragSs. Án þess aS hugsa um þaS frekar
klofaSist eg yfir borSstokkinn og hlammaSist niSur i þarann
og braust áfram af alefli í niSamyrkrinu. Eg stansaSi aS eins
snöggvast, kraup niSur, beygSi mig aftur á bak og horfSi upp.
ÞaS var svo einkennilegt, aS sjá þennan ljósgræna bjarma og
skipsbátinn og svo negrabátana tvo, lengst uppi, ofurlitla og
líkasta eins og aflagaS H. ÞaS var ekki neitt yndislegt aS horia
þarna upp og vita hvers vegna bátarnir voru á einlægu ruggi
og flugi.
„ÞaS voru einhverjar þær herfilegustu tíu mínútur, sem eg
hefi lifaS á ævi minni, aS skrönglast þarna áfram í myrkrinu.
VatniS þjappaSi utan aS mér eins og eg væri á kafi í sandi. Mig
logsveiS í brjóstiS og fýlan ætlaSi aS kæfa mig, því aS mér fanst
eg ekki anda öSru aS mér en myglu og rommi. SjóS-bullandi!
Svo fanst mér eins og eg væri aS skríSa upp einhverja brekku. Eg
litaSist aftur um, hvort eg sæi bátana, og hélt svo áfram. Eg
stansaSi svo sem fet undir vatnsskorpunni og reyndi aS átta
mig á því, hvert eg væri aS fara, en vitanlega sá eg ekkert nema
speglun af botninum. Þá rak eg höfuSiS upp úr, eins og eg hefSi
rekiS þaS gegn um spegilgler. Undir eins og höfuSiS var komiS
upp úr, sá eg, aS eg var fast viS land, rétt hjá skóginum. Eg leit
í kring um mig, en bátarnir og skútan voru í hvaríi, hinu megin
viS vikurhrúgurnar. í einhverjum meSfæddum asnaskap afréS
eg aS hlaupa inn i skóginn. Eg tók ekki hjálminn af mér, en eg
opnaSi annaS augaS, og er eg hafSi sopiS hveljur nokkrum sinn-
um, óS eg í land. Þér getiS ekki ímyndaS ySur, hve yndislega
hreint og mjúkt loftiS var á bragSiS.
„Þér getiS því nærri, aS þegar maSur er meS fjóra þumlunga
af blýi neSan í skónum og höfuSiS innan í koparhlunk á stærS
viS fótbolta og er búinn aS vera þrjátíu og fimm mínútur niSri
í vatni, þá verSur maSur nú varla nafnfrægur fyrir hraShlaup.
Eg hljóp eins og latur maSur til vinnunnar. Og þegar eg var á
miSri leiS, hvaS sé eg þá? Heila hersing af negrum. Þeir komu
út úr skóginum, beint á móti mér, eins og þeir væru gapandi
af undrun.
4