Eimreiðin - 01.01.1918, Síða 53

Eimreiðin]
GUÐINN GLERAUGNA JÓI
53
fara eins og dæmafár silakeppur. Þaö leyndi sér ekki, aö þeir
voru búnir aö fá eitthvert yfirnátturlegt álit á mér.
„Þá stökkur einn þeirra upp eins og byssubrendur og fer að
benda og gjörir allskonar fáránleg teikn til mín um leiö, og hinir
fara allir að horfa ýmist á mig eða eitthvað úti á sjónum. ,Hvað
gengur nú á?‘ hugsa eg. Eg sneri mér við, hægt og seint til þess
að glata ekki tign minni, og þá sé eg hvar þeir koma með ,Banya-
Prýðina' fram fyrir nesið, og reru fyrir henni á nokkrum bátum.
Ó, hvað það var hörmulegt að sjá þetta. Þeir bjuggust auðsjáan-
lega við því, að eg mundi kannast við hana, svo að eg baðaði
út handleggjunum skeytingarleysislega, eins og mig varðaði ekk-
ert um þetta. Svo sneri eg við, og hélt aftur í áttina til skógarins.
Eg baðst fyrir eins og eg orkaði. Eg man að eg sagði aftur og
aftur: ,Ó drottinn, frelsaðu mig frá þeim! Ó drottinn, frelsaðu
mig frá þeim!‘ Það eru ekki nema bjánar, sem engar hættur hafa
reynt, sem geta talað með lítilsvirðingu um það að biðjast fyrir.
„En þeir voru nú ekki á þeim buxunum, að láta mig komast
svona undan. Þeir hófu nokkurskonar djöfladans í kringum mig,
og þokuðu mér á þann hátt nær og nær troðningi, sem lá inn í
skóginn. Það var alveg augljóst, að þeir litu ekki á mig sem
bretskan þegn, hvað sem þeir annars héldu um mig, og sannast
að segja hefir mig ekki i annað skifti langað minna til þess að
leiðrétta þann misskilning.
„Þér eigið nú ef til vill bágt með að trúa því, nema þér séuð
kunnugur siðum villimanna, en þó er það satt, að þessi fáfróðu
og vitgrönnu grey fóru með mig beina leið til guðsdýrkunar-
staðarins, og leiddu mig fram fyrir hinn heilaga svarta stein,
sem þar stóð upp á endann. Mig var nú farið að gruna margt um
það, hve fádæma vitlausir þeir voru, og undir eins og eg sá stein-
inn, kom mér ráð í hug. Eg rak upp ógurlega dimt gaul eða
murr, ,vú-vú-vó‘ og dró lengi seiminn í sama tón, baðaði út
handleggjunum og barði frá mér. Síðan gekk eg að skurð'-
goðinu, fádæma dræmt og hátíðlega, velti því á hliðina og sett-
ist á það. Mér veitti sannarlega ekki af, að setjast niður, því að
kafarafötin eru engin föt fyrir heitu löndin. Eða, svo eg víki þvi
við, þau eru nokkuð mikil föt fyrir heitu löndin. Þeir stóðu á