Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 56

56
GUÐINN GLERUAGNA-JÓI
[Eimreiðin
uöu nágranna þjóðina í stór orustu — eg held eg yröi var við
það af öllum fórnunum, sem eg fékk fyrir það — fiskiriið var
óvenjugott, og uppskeran lánaðist fyrirtaks vel. Og svo töldu
þeir skútuna auðvitað með þeim gæðum, sem eg hefði fært þeim.
Eg verð að segja, að þetta var laglega stjórnað af viðvaning.
Og svona gekk á þessu, eg veit þér trúið því varla, að eg var guð
þessa fólks í næstum því fjóra mánuði samfleytt. —
„Já — maður — hvað átti eg að gera annað? En eg var ekki
alt af í kafarafötunum. Eg lét þá afþilja handa mér nokkurs konar
allra helgasta, en fari bölvað ef eg ætlaði að geta látið þá skilja
hvað eg átti við. Það var eitt af því versta, hvað vont var að láta
þá skilja sig. Eg gat ekki gert svo lítið úr mér, að fara að babla
við þá máliýskuna þeirra, og eg vildi heldur ekki vera að benda
þeim og bagsa með höndunum. Þá fann eg upp á því, að draga
myndir í sandinn og stóð svo eins og merkikerti yfir þeim,
meðan þeir reyndu að ráða rúnirnar. Stundum gerðu þeir ná-
kvæmlega það, sem eg ætlaðist til, og stundum nákvæmlega það
gagnstæða. En alt af gerðu þeir sitt til, það vantaði ekki vilj-
ann. Og al'an þennan tíma var eg að hugleiða, hvernig eg ætti
að koma þessu öllu í kring. Á hverri nóttu, rétt fyrir dögun, gekk
eg út í öllum skrúðanum og fór þangað, sem eg gat séð síkið,
þar sem „Frumherjinn“ hafði sokkið, og einu sinni í tunglskini
reyndi eg að komast út í hann, en þarinn og hraunsnagarnir og
myrkrið gerðu mér það ómögulegt. Eg komst ekki til baka fyr
en um hádag, og þá var allur negrasægurinn kominn niður í
flæðarmál og var á bæn til sjávarguðsins um að koma aftur.
Eg var orðinn svo uppgefinn af þessu ferðalagi og leiður á því
að fara a!t af ýmist upp eða niður, að eg hefði getað slegið þá
í rot alla í einni kös, þegar þeir ráku upp fagnaðarópin. Far’ í
bölvað, ef eg vil láta hafa svona mikið við mig.
„Og svo kom trúboðinn. Já, þessi trúboði! Hengilmænan sú!
Fari hann i hoppandi! Það var síðari hluta dags, og eg sat í há-
sæti frammi i musterinu, á garnla guðnum þeirra, þegar hann
kom. Eg heyrði eitthvert uppþot úti fyrir og klið, og svo heyrði
eg röddina í honum. Hann talaði með túlk. ,Þeir tilbiðja stokka
og steina/ sagði hann, og á svipstundu vissi eg hvað var á seiði.