Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 68

68
HELJARTÖK MIRALDAVELDANNA [Éimreiöin
mcðal þeirra mörgu nafna, sem undirskrifuð eru, er
„Hildibrandur, undirdjákni í Rómversku kirkjunni“.
Síðan Leó IX. fór herferðina á móti Norðmönnunum,
höfðu þeir setið í páfabanni og fjandskap við kirkjuna.
Nú sneri Hildibrandur við blaðinu, gerði samband við
Robert Guiskarð, sem var helstur höfðingi í Suður-Italíu,
og lét hann taka lönd sín að léni af páfa. Lögin um páfa-
kosninguna mæltust vitanlega afarilla fyrir víðast, ekki
sist við keisarahirðina þýsku, og þvi veitti ekki af öflugri
stoð Norðmannanna. En þegar alt stóð sem tæpast, dó
Nikulás II. páfi.
Aldrei var Hildibrandur hættara kominn. Og mörgum
mundi það hafa riðið að fullu í hans sporum, að fá ein-
mitt á þessari stundu nýtt páfaval, með öllum þeim æs-
ingum, flokkadráttum og valdabrellum, sem því fylgdu.
Nikulás II. var hans trúa og þæga verkfæri. En nú var
óvíst hver við tæki.
pessi hætta var heldur ekki lengi að koma í ljós. Mót-
stöðumenn Hildibrands sendu þegar á fund Hinriks IV
og báðu hann að velja sér nýjan páfa. Hinrik IV var þá
ungur og móðir hans, ásamt háum höfðingjum, hafði
stjórnina á hendi. Stefán kardínáli, sem sendur var af
Hildibrandi til þýsku hirðarinnar, fékk ekki einu sinni
áheyrn. pýskir biskupar notuðu tækifærið, héldu kirkju-
fund og lýstu yfir því, að páfakosningarákvæðin frá Róma-
fundinum 1059, og ýms önnur ákvæði Hildibrands væru
ógild. Hildibrandur svaraði með því að kalla saman kar-
dínálana, og láta þá kjósa eftir kosningarákvæðinu An-
selm biskup af Lucca, sem svo tók sér nafnið Alexander
II. Hann var eindreginn fylgismaður Hildibrands. Mót-
stöðu var hreyft. En Guiskarð var viðstaddur með flokk
hermanna og þaggaði alt slíkt niður.
petta tiltæki var sama sem að reka steyttan hnefann
framan í keisaravaldið, og alla andstæðingana. Og hópur
af háum kirkjuembættismönnum komu saman í Rasel og
völdu þar annan páfa, Cadalus af Parma. Hann tók sér
páfanafnið Hónoríus II. Tveir páfar stóðu nú hvor gegnt