Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 69

Eimreiðin] HELJARTÖK MIÐALDAVELDANNA
69
öðrum, annar í Róm, hinn fyrir norðan Alpafjöllin. J?etta
var í rauninni ekkert nýtt. En þó höfðu menn aldrei fyrri
horft á viðureign tveggja páfa með eins miklum áhuga.
J?að voru í rauninni tvö öflugustu völdin, sem stóðu hér
hvort gegnt öðru: Iíeisaradæmið og kirkjan.
Alexander féllst hugur. Alt hvíldi á Hildibrands breiðu
herðum, og Alexander gerði hann að kanslara. J?að var
líka óhætt. Hónoríus II. hafði lítið að gera í hendur Hildi-
brands. Hann komst að vísu til Rómaborgar, og leit svo
út í fyrstu, sem hann niundi með auðæfum sínum ætla
að ná sigri. En Hildibrandur hafði sínar taugar alstaðar,
og kunni svo vel að taka í þær, herða á og slaka til, að
innan skams tíma stóð Hónoríus einn uppi, yfirgefinn
af Hinrik IV og flestum biskupunum. Móðir Hinriks,
Agnes keisaraekkja, varð að fara pílagrímsferð til Róm-
ar og standa þar opinberar skriftir. Hildibrandur náði
þar svo miklu valdi yfir henni, að hann gat notað það
mjög síðar meir í deilum sínum við Hinrik IV son hennar.
En samt var staða Alexanders engan veginn trygg. Höfð-
ingjarnir í Róm voru heldur ókyrrir, og páfinn hafði
engan kraft til að standa gegn þeim. Einn reisti t.
d. virki við inngang Péturskirkjunnar og heimtaði toll
af hverjum, sem fram hjá gekk. Svo lítil var stjórnin í
borginni. Árið 1073 dó Alexander II saddur lífdaga, eftir
12 ára páfadóm.
IV.
Laterankirkjan var troðfull af fólki við jarðarför Alex-
anders. Hildibrandur var erkidjákni og stóð fyrir guðs-
þjónustunni. Alt í einu hrópar múgurinn einum rómi:
„Hildibrandur er páfi! Heilagur Pétur hefir valið erki-
djáknann!“ Hildibrandur reyndi af alefli að koma kyrð á,
en Hugo Candidus, kardínáli, tók til máls: „Oss er það
öllum vel kunnugt, að síðan Leó IX, hásællar minningar,
leið, hefir þessi reyndi og ágæti erkidjákni aukið álit páfa-
i