Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1918, Page 90

Eimreiðin - 01.01.1918, Page 90
90 í LÍFI OG DAUÐA [Eimreiðin vaða reyk. Hvernig gæti hann farið að halda öðru eins fram, þar sem engjabletturinn, eftir ótvíræðu samkomu- lagi, hefði fallið i hans hlut, Jóns? Sigmundur bað hann í stuttu máli að fara til helvítis með sitt ótvíræða sam- komulag. Og þá hófust enn af ný skammir, stefnufarir og mál- sóknir. Um skeið voru horfur á því, að Jón mundi tapa málinu. Að vísu eru til lög í landi og réttlæti, en það er flókið mál alt saman. Jón bjargaði máli sínu með þvi að leiða vitni — hálfhruman aumingja, sem langalengi hafði fylgt jörðinni, mann, ekkert fyrirtaksgáfaðan, en gæddan tveim heyrnartólum sinu hvoru megin á höfðinu, í stuttu máli, það var vitni. Hann mintist þess að hafa heyrt á samræðu .... Sigmundi þótti þetta þvílíkt hneyxli, að hann varð mállaus i svip; — hann heimtaði eið. Vitnið vann eiðinn og málið var Sigmundi tapað. Hann tók því með undraverðri ró. En i hjarta sínu sór hann og sárt við lagði að hefna sín. Jón gæti nú bara beðið við! — Nú var röðin komin að Sigmundi, að þiggja miðdegisverð hjá kaupmanninum — og Jóns hlutfall það, að labba ein- samall heim í gistiherbergið og fyllast leiðinda og gremju fram úr öllu hófi. Enginn láti sér um munn fara að ekk- ert réttlæti sé til í heiminum! pegar Sigmundur að álið- inni nóttu reikaði heimleiðis, eftir götunum, rakst hann á hágrátandi aumingja, fullan örvæntingar, sem var svo fátækur í andanum, að hann fékk ekki úr þvi ráðið, hvort hann ætti heldur að hengja sig eða drekkja sér. Hann hafði unnið rangan eið, drukkið út verðlaunin, og fyrir þessar sakir búinn að fá nóg af lifinu. Sigmundur var að vísu hálfgramur við hann; það var sem sé hans sök að hann hafði tapað málinu, — eiginlega væri þetta mátu- legt handa honum! — og nú skyldi hann, Sigmundur, skera úr málum, — og lét sem hann myndi demba hon- um í sjóinn. Hinn bar sig aumlega, og kaus heldur heng- ingu, þegar á átti að herða. En Sigmundur var maður göfuglyndur og laus við alla lítilmensku — reiðin var löngu rokin úr honum. Hann veltist um af hlátri svo að
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.