Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 92

92
í LÍFI OG DAUÐA
[Eimreiðin
Hversu r a m 1 e g a þeir voru bundnir hvor öðrum,
grunaði þá síst sjálfa. Sigmundur var svo heppinn, að
þurfa aldrei að reyna það. það varð hlutskifti Jóns að
sjá á bak fóstbróður sínum — og kikna undir missinum.
pað atvikaðist þannig.
Dag nokkum, seint um haustið, lögðu þeir af stað
heiman að til þess að skygnast eftir fé sínu uppi i fjalli.
Fyrir skömmu hafði snjóað, fyrsta sinni það haust. Síðan
hafði hlánað, og þá fryst aftur. Loks hafði einmitt þenna
morgun lagt yfir þunt föl, og fyrir þá sök var glerhálka
og hættulegt að ganga i bröttum hlíðunum. Ganga þeir
nú samsíða og eru að masa góðlátlega hvor við annan
og eiga sér einskis ills von. Missir þá Sigmundur alt i
einu fótana, og veltur eins og ullarpoki eða fatabögg-
ull ofan hallann og fram af klettasnösum — og Jón
stendur eftir einn, svo einstaklega kindarlegur á svipinn
og ringlaður i höfðinu. Sigmundur er horfinn — það
er ekki um að villast, Sigmundur er horfinn. Nú, við
því var ekkert hægt að gera — líklega yrði hann að kom-
ast ofan og líta eftir honum.
Hann tekur til að mjaka sér niður eftir, hægt og hægt,
með mestu varúð; það fer um hann undarlegur titringur
— titringur, sem hann kannast óljóst við frá yngri ár-
unum, er hann var að reyna fangbrögð við félaga sína;
— honum finst hann ætla hvað eftir annað að missa
fótanna. Loks kemst hann þó niður alla leið.
Og, það stendur heima, fyrir neðan klettana finnur
hann Sigmund — já, það hlaut að vera að hann væri þar
— samanböglaðan milli heljar bjarga, og vissi bakhlut-
inn upp. Jón ávarpar hann kurteyslega og með hluttekn-
ingu, en fær skiljanlega ekkert svar. Hann fer dálítið
vandræðalega að þoka honum til, — það er enginn hægð-
arleikur, Sigmundur er blýþungur, og ekkert léttir hann
undir sjálfur, er löglega afsakaður. Loks fær þó Jón
bisað honum upp, og hagræðir honum kyrfilega; hann
er hryllilegur ásýndum, — óviðráðanleg blygðunar-kend
gerir Jóni handtök öll helmingi torveldari. En svo jafnar