Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 97

Eimreiðin]
BEINASTA LEIÐIN
97
Undirforinginn sýpur hveljur af undrun. „Fariö þið án
skipunar?" hrópar hann.
„Já, foringi."
„Leggiö þiö niður vopnin?“ Hann er hás af geðshræringu.
„Já, og tökum þau ekki aftur.“
Hermennirnir stóðu nú vopnlausir um alt. Sumir voru komnir
af stað burtu. Alstaðar lágu hrúgurnar af vopnum. Foringjarnir
æddu fram og aftur. En sumir þeirra spenna af sér sverðin
og ganga til hermannanna.
„Hvað er þetta?“ spyrja aðrir, sem koma að.
„Við erum hættir að berjast."
„Ó, það var gott. Við hættum líka.“
„Þá er það búið með guðs hjálp.“
„En við verðum skotnir í dögun?“
„Hver á að skjóta okkur?“
Nú sést flugvél koma til jarðar eins og kólfi væri skotið.
Maður kemur hlaupandi frá henni og æpir: „Hvað á að taka
til bragðs ? Mennirnir eru alstaðar að leggja niður vopnin, eins
langt og augað eygir og alstaðar, þar sem við komum. Hvað
gengur á?“
„Hermenn!“ hrópar yfirforingi í skipunarróm.
„Hér eru engir hermenn, yfirforingi minn. Hér eru menn
af ýmsum stéttum, bændur, iðnaðarmenn, og kaupmenn. Við
erum búnir að leggja niður vopnin og ætlum heim.“
„Guð minn góður. En keisarinn!“
„Keisarinn má eiga byssurnar og hjálmana og hermanna-
fötin. Við höfum ekkert að gera við það við störf okkar. En
hestana verðum við að fá með okkur og eitthvað af matvæl-
um. Og verið þér sælir.“
Sólin var komin upp og skein yfir landið. Önnur flugvél
kom til jarðar.
„Eg var að njósna langt hér suður frá,“ segir flugmaðurinn.
„Hvað sé eg þá? Alstaðar eitt og hið sama. Vopnahrúgurnar
á jörðunni og hermennirnir ganga burt í allar áttir. Englend-
ingar stefna beint til sjávar. Hvað á alt þetta að þýða?“
„Það er leiðinlegt, að við getum ekki orðið samferða," segir
Hermann við Jóhann.
7