Eimreiðin - 01.01.1918, Page 104

104
PHOCAS
[Eimreiðin
skálinni, sem hann átti. Þegar hann heyröi nafn sitt nefnt og
skildi hvernig í öllu lá, varö hann óstyrkur í hnjáliöunum og
eplin virtust taka upp á því sjálf aS velta út að skálarbarminum
og voru nærri dottin á gólfiS. Hann reyndi eins fljótt og hann gat
aS ná jafnvæginu, og honum tókst þaS. Aldinin ultu aftur á sinn
staS, en enn þá titruöu hendurnar undir byröinni. Hann brosti
vandræöalega aS klaufaskap sínum og vissi ekki hverju hann
skyldi svara.
Komumennirnir horföu báöir á hann og hugsuöu meS sér: Hver
veit nema hann sé vinur þess, sem viS erum aö leita aS? Hann
er mesta gæöablóö, þessi karlbjálfi, og viö skulurn ekki fara aö
koma honum í neinar kröggur núna, úr því hann tekur okkur
svona vel. ÞaS er nógur tíminn á morgun, svo er nú raunar
hægt aS krefjast upplýsinga annars staSar.
Þeir spuröu þess vegna ekki aftur. Og Phocas setti eplin á
borSiS og dró sig svo dálítiö undan og beiö þess aö hann gæti
gert eitthvaö meira fyrir þá, haföi fótinn tilbúinn aö taka. sporiS
fram. En augu hans voru nokkuS á reiki, og hann varS stööugt
aö gæta sín, er þau reikuöu til og frá yfir höföum gestanna, aS
öllum vel þektu hlutunum í húsakynnum hans.
Er þeir höfSu lokiö snæSingi, vísaSi hann þeim inn i svefn-
herbergiS og óskaSi þeim góSrar hvíldar.
— Hvar ætlar þú aS hvíla sjálfur? spurSu þeir hlýlega, þvi
þeir sáu aö ekki var nema eitt rúm til í húsinu.
— VeriS þiö ekki aö hugsa um þaö, vinir mínir, svaraöi hann.
Eg kem mér fyrir einhvers staöar. Eg þarf líka aö snúast í dálitlu
áöur. Og svo hvarf hann frá þeim.
Hann fór út í garSinn og þreifaSi sig fram aö vissum bletti
uppi á kollinum á hólnum. ÞaSan var gott útsýni og þvi unni
hann þessum staö sérstaklega. Á morgnana, er hann hafSi komiS
blóSinu vel i hreyfingu meS vinnu á daggvotri jöröinni, kom
sólin upp þar beint fyrir framan og var þá alveg jafn há honum.
Þá var eins og ekkert væri til í hinni hljóöu veröld annaS en
logagull himinsins og hans eigin sál, hrærS, íeimin og fagnandi,
sem fann til smæSar sinnar, en var sér þess þó vitandi, aS hún
var samofin þessu. Allan daginn var þar fegurra en á nokkrum
öörum staö, þaSan sást grundin liöa sig í mjúkum bugSum