Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 105

Eimreiðin]
PHOCAS
105
undir grænum trjám og í fjarska var blá klettarönd, eins og
jaðar yst úti viö sjóndeildarhringinn. Nú sást ekkert af þessu,
því niðamyrkur var á. AS eins eldflugurnar ófu hin lýsandi neista-
net sín, sem hurfu jafnskjótt og þau mynduöust.
Phocas fann torfskera sinn og haka og tók til aö rista ofan af.
Hann hugsaöi um þaö meö angurblíðu, aö nú sæi hann alls ekki
þó hann yröi nokkrum blómum aö fjörlesti. En hann lét það
ekki á sig fá, heldur vann kappsamlega og lagði torfþökurnar til
hliðar í nákvæmlega sömu röð og hann tók þær upp. Það fékk
honum gleði að vita það, að staðurinn var svo fagur þegar
bjart var.
Hann gróf gröfina nokkuð djúpa, en það fór að verða nokkuð
erfitt, er hann kom niður á harða leirlagið, sem var undir áburðar-
ríku gróðrarmoldinni; henni var hann vanur að róta til og hana
þekti hann best, vissi að hún var ljósbrún á lit og full af lífi
hvarvetna þar sem sólin náði til.
Hver skyldi geta trúað því, að niðri í væri svona hart og
dautt, hugsaði hann, og varð dapur og fór hrollur um hann, er
hann hugsaði um þaö. En hvað gerir það þegar hjúpurinn ofan
á því getur blómgast svo mikið og fagurlega, eins og eg veit
að hann gerir?
Það var orðið langt liðið nætur, er hann hafði loki starfinu,
og hann var orðinn mjög þreyttur.
— Það er ekki vert að eg fari inn núna, sagði hann upphátt
við sjálfan sig, eg gæti gert þeim ónæði. Það væri heldur ekki
gott fyrir mig, því þá egni eg þá upp. Loftið er milt og unaðs-
legt í hinni þögulu veröld guðs. Eg sef eins vel hérna.
Og hann lagði sig út af á grafarbakkanum og hafði höfuðið
uppi á torfþökunum.
Hann gat ekki sofnað samstundis. Hann fór að bylta sér til
og frá. Þá varö það að hann lá með andlitið beint upp og augun
opin við himinhvelfingunni, sem dýpkaði og breikkaði fyrir sjón-
um hans, varð æ stærri og meiri, því lengur sem hann starði upp
í hana. Hún var mjög djúpblá, en varð nú alls ekki eins dimm
og hún virtist í fyrstu. Hún var miklu fremur samansett af veiku
ljósi, sem lippaðist fram í þúsundir ljósvöndla, er runnu saman
við alla geisla sem fyrir þeim urðu. Þar úði og grúði af stjörn-