Eimreiðin - 01.01.1918, Page 107

Eimreiðin]
PHOCAS
107
heilan heim af lífi í geislahring sínum. ÞaS voru liljublóm, hvít
eins og kyndill morgunhiminsins, meS brennandi liljublöS, sem
leitaSi í einkennilegum dráttum inn aS ólgandi hjörtum.
Phocas gat ekki horft nægju sína, og þrátt fyrir allan stór-
furSuleik þess, er hann skoSaSi nú fyrsta sinni, heilsaSi hann
þvi öllu fagnandi og meS kunnugleik.
— Eg skil þau svo ógn vel, sagSi hann, eg hefi stöSugt gengiS
um meSal þeirra, enda þótt augu mín hafi veriS of sljó til aS sjá
alla þeirra dýrS. Hina daglegu iSju mina hefi eg unniS á meSal
þeirra. Þau virtust þá vera lítilfjörleg, eins og iSja mín og eg
sjálfur, en nú sé eg hvaS þar var faliS. Og hann breiddi faSm-
inn út til þess aS taka þau til sín, vita hvort ilmur væri i þess-
um blómum, þreifa á hinni fíngerSu, svölu húS þeirra.
Hann sló hendinni hart viS raka mold og grjót, og hann vakn-
aSi. Hvelfinguna sá hann yfir sér, en miklu fjarlægari nú en um
nóttina, litblærinn var daufari af birtunni, sem nú var aS nálg-
ast, stjörnurnar fölvari og minni, veikari og meira á iSi, fjar-
lægari en honum hafSi nokkru sinni virzt þær áSur. En hann
brosti enn þá viS þvi, er hann hafSi séS, nú þekti hann þær
vel, og kinkaSi vingjarnlega kolli til þeirra, eins mikiS um endur-
fund meS þeim og til kveSju.
Hann stóS á fætur og fann aS honum var æSi kalt orSiS; hann
skalf og hafSi kölduflog í kroppnum. Hann leit á gröfina, er hann
hafSi tekiS í myrkrinu, sá aS hún var aS óskum vel gerS, og
fór svo aS vekja gesti sína.
Er þeir komu út, var dagur runninn og orSiS hálfbjart; öld-
ungurinn gekk fyrir þeim, fölur, lotinn og skjálfandi, út aS þeim
staS, er hann hafSi veriS á um nóttina.
— Eg er sá Phoeas, er þér eruS aS leita aS, sagSi hann. Nú
ætla eg aS biSja ykkur einnar bónar. TakiS mig ekki meS ykkur
þangaS niSur eftir! Þar er lítiS af góSu, þar á eg ekki heima,
því þetta er minn heimur. Hér vildi eg mega hvílast, og þess
vegna hefi eg — búiS svo vel um sem eg gat. Sængin er upp-
reidd. ÞaS er engin fyrirhöfn aS segja þaS viS ykkur, er ekki
svo, vinir mínir? ErindiS var aS taka mig af lífi. ÞaS var aSal-
atriSiS, þá getur engum gramist viS mig lengur. TakiS mig af
lífi hér, hér á þessum staS, er eg hefi unnaS svo mjög!