Eimreiðin - 01.07.1918, Síða 22

150
SÝNIR ODDS BISKUPS
tEimreiOin
hann? — Nei, drengur minn. Sá sem stóð hjá Jóhannesi á
Patmos og sagSi: skrifa þ ú, hann stendur hjá hverjum
þeim, sem með hjartað fult af lotningu skoðar stjörnuhim-
ininn og segir: 1 e s þ ú!“
Síðan tók biskupinn að skýra fyrir sveininum helstu megin-
lærdóma stjömuspekinnar: — hvernig línur væru dregnar um
alt himinhvolfið, sem skiftu því í 12 jafna reiti, sem hver héti
sinu nafni, og hvernig þessum reitum væri svo aftur skift
í smærri reiti; hvemig reikistjörnumar reikuðu reit úr reit
og kæmust við það í allavega afstöðu við fastastjörurnar,
stundum góða og hagkvæma afstöðu, stundum illa og ógn-
andi; og loks hvemig menn þeir, sem fæddir væra undir þeirri
stjörnu, eða fæddir þegar hún drotnaði í þessum eða hinum
híminreitnum, væru kjöram hennar háðir alla æfi sína, svo
að reikna mætti út forlög þeirra með gangi stjömunnar; og
sama væri um heilar þjóðir, þegar þær stigu einhver mikils-
verð spor, þá væru afleiðingarnar af því háðar þeirri stjörnu,
sem þá í svipinn væri hin drotnandi. Hver reikistjarna svar-
aði til sins líffæris í líkama mannanna; Júpíter ætti lifrina,
Venus nýrun, Satúrnus miltið o. s. frv. Sólin ætti hjartað og
tunglið heilann. Alheimurinn væri lifandi vera; hver lifandi
vera væri ofurlítill alheimur. Þannig hefði hver stjama áhrif
á skapferli og eiginleika þeirrar veru, sem undir henni væri
fædd. Sá, sem fæddur væri undir Satúrnus, hinni hæstu meðal
reikistjarnanna, bæri í brjósti sér þrána til hins háleita, hreina
og heilaga. Sá, sem fæddur væri undir Venus, væri hneigður
fyrir ástir, lífsgleði, ljóð og sönglist. — En hvað sem þessu
öllu liði, þá væri stjörnuhimininn eins og alt annað á himni og
jörðu i guðs hendi, svo að enginn mætti örvænta um forlög
sín, þótt hann sæi þau fyrir í stjörnunum. Einungis bæri mönn-
um að varast jafnan það, sem stygt gæti guð eða haft illar af-
leiðingar.
Á meðan biskup dró upp fyrir sveininum þessa alheims-
mynd í sem fæstum dráttum, virtist hann sjálfur vera viðutan
og annars hugar. Það var sem læsi hann þetta alt saman upp
af bók, sem lægi opin fyrir hugaraugum hans. Sjálfur reikaði
hann milli glugganna og leit út um þá til skiftis. Loks fann
hann til þess, að honum var orðið kalt, og sá að sveinninn var
orðinn fölur af kulda og krók-loppinn. Þá bað hann sveininn
að sækja skinnfeld sinn inn í bæinn og færa sér hann.